Het verhaal van twee steden - files.slau.nl

voorzichtige sprieten aan de orchidee om te zien of hij er nog zit en
trekken zich gerustgesteld terug. Ze woont hier vlakbij, ergens op
de begane grond, en af en toe maakt ze een kruisteken. Door het
raam een miniatuur van de Venus van Milo op de commode. De
kleinheid van die levens ontroert me: de zorg die ze nog besteedt
aan haar uiterlijk
(rouge, lippenstift)
en door haar afsprakenkaart van het ziekenhuis die uit haar
tas valt als ze haar portemonnee te voorschijn haalt
(wat zou ze hebben?)
krijg ik zin om met haar mee te gaan naar de dokter en me
over haar te ontfermen. Is mijn leven eigenlijk wel groter, is mijn
even kleine leventje belangrijker, groter? De weduwe loopt langzaam
het restaurant uit en haar parfum gaat met haar mee, niet
in haar kleren maar achter haar aan, trouw als een onzichtbaar
hondje. Het deel van het parfum dat niet met haar mee is gegaan
blijft zoet en zwaar tussen ons in hangen. Met het vertrek van de
weduwe is het restaurant alledaags, anoniem geworden. Ik mis
haar orchidee. Ik mis immense orchideeën met immense geuren
in de loop van mijn leven. De vriendinnen van mijn oma’s bijvoorbeeld,
die gehuld in geurende wolken met eucharistieachtige praal
hun theekopje oppakten. De rode afdruk van hun lippen in de servetten,
op het filter van hun sigaretten, in hun zakdoekjes. Ik mis
zakdoekjes met monogram, hoewel een halfbloed grietje dat koffie
drinkt aan de bar mijn verleden verstoort: de heimelijke harmonie
tussen haar gebaren en haar heupen jaagt de vriendinnen van mijn
oma’s naar de kelder van de onbeduidende herinneringen waar de
leraar stereometrie mij met een woede waarvan ik de reden niet
weet toebijt
‘Wat mij betreft blijf je zitten rotjong’
terwijl ik op uitdagende bubbelgum kauw. De leraar danst op
zijn korte beentjes
‘Uitspuwen, brutale aap’
en ik kauw rustig door, terwijl ik met een scheef oog naar
hem kijk, klaar om hem neer te steken met mijn trekpen. Wat
stompzinnig die middelbare school: ze deden alles wat mogelijk
was om een minister in de dop van mij te maken, of een zakelijk
55