Het verhaal van twee steden - files.slau.nl

iana Eça nog niet gezien, en nu al die boeken hier met de namen
van de vroegere eigenaren, die hem aan het handschrift van Anneli
Weiss in zijn Latijnse boeken deden denken.
O grande terramoto. Behalve dat die aardbeving in 1755 had
plaatsgevonden en Lissabon had verwoest, wist hij over de grote
aardbeving niet meer dan dat die bij heel veel mensen het geloof
in God aan het wankelen had gebracht. Hij trok het boek van de
plank. Het boek ernaast, dat daardoor schuin was komen te staan,
droeg de titel A morte negra en ging over de pestepidemieën in de
veertiende en vijftiende eeuw. Met beide boeken onder zijn arm
liep Gregorius naar de andere kant van de winkel, waar de literatuur
stond. Luis Vaz de Camões; Francisco de Sá de Miranda;
Fernão Mendes Pinto; Camilo Castelo Branco. Een heel universum
waarover hij nog nooit iets had gehoord, ook niet van Florence.
José Maria Eça de Queirós, O crime do padre Amaro. Aarzelend,
alsof het om iets verbodens ging, trok hij het boek uit de kast en
deed het bij de twee andere. En toen opeens stond hij ervoor: Fernando
Pessoa, O livro do desassossego, Het boek der rusteloosheid.
Eigenlijk was het ongelooflijk, maar hij was naar Lissabon gegaan
zonder eraan te denken dat hij naar de stad van de assistent-boekhouder
Bernardo Soares ging, die op de Rua dos Douradores werkte
en vanuit wie Pessoa gedachten opschreef die eenzamer waren
dan alle gedachten waarvan de wereld vóór hem en na hem ooit
had gehoord.
Wás dat wel zo ongelooflijk? ‘De velden zijn groener in de
beschrijving dan in hun groen.’ Die zin van Pessoa had tot de ergste
scène geleid die zich tussen hem en Florence in al die jaren had
afgespeeld.
Ze zat met collega’s in de woonkamer, hij hoorde gelach en
het gerinkel van glazen. Met tegenzin was Gregorius de kamer binnengegaan
omdat hij een boek nodig had. Juist op dat moment las
iemand die zin voor. Is dat geen briljante zin? had een collega van
Florence uitgeroepen. Daarbij schudde hij zijn lange kunstenaarshaar
en legde zijn hand op de blote arm van Florence. Die zin kan
maar door heel weinig mensen worden begrepen, had Gregorius
gezegd. Meteen viel er een verlegen stilte. En jij bent zeker één van
die uitverkorenen? had Florence op scherpe toon gevraagd. Over-
49