Het verhaal van twee steden - files.slau.nl

De zwarte uit de Mouraria
José Eduardo Agualusa
vertaling Harrie Lemmens
‘Kijk nou eens daar naar het kasteel van São Jorge. Iedereen denkt
dat die tanden, of hoe heet dat, kantelen, dat die daar al eeuwen
zitten. Lariekoek! Weet je wie die daar op heeft laten zetten? Salazar,
die koster-kruidenier. Volgens hem was een kasteel zonder
kantelen, was dat een contradinges in terminis. Net zoiets als een
koning zonder kroon, een vogel zonder vleugels. Een vrouw zonder...
Snappie?’
Niet helemaal eigenlijk, al een halfuur lang doe ik moeite
om zijn gedachtegang te volgen, maar Amadeu heeft te veel op, hij
vliegt voortdurend uit de bocht.
‘Net als die film, The Beach, met Leonardo Dicaprio, snappie?
Weet je wat die lui, die yanks, weet je wat die deden om een
paradijselijk tropisch eiland in Thailand, om dat te laten lijken
op hoe in hun ogen een paradijselijk tropisch eiland eruitzag? Ze
maakten het kapot. Pleurden er namaakduinen en plastic palmbomen
neer, zoiets als het Colombo winkelcentrum in Benfica, weet
je wel.’
Ik snap het nog steeds niet: ‘Maar wat heeft dat nou met jou
te maken?’
Hij kijkt me beledigd aan, zijn ogen vertroebeld door drank
en tranen: ‘Begrijp je dat dan niet? Ik geloof inderdaad dat je het
nog altijd niet doorhebt, nee. Man, dat kasteel, dat ben ik! En dat
strand daar in Thailand, dat ben ik ook.’
We zwijgen beiden. Amadeu vertelt zijn verhaal zingend,
alsof het een fado is. Hij stottert namelijk. Aangeboren. Hakkelaar,
noemen ze hem ook, en stamelaar, brabbelaar, dat soort dingen.
Als kind ontdekte Amadeu echter dat hij zijn gebrek om de tuin
kon leiden door te zingen en daardoor werd hij fadista, fadozanger.
Hij gaat er prat op dat hij elke tekst, hoe saai en gortdroog ook, kan
veranderen in een sierlijke fado. Het telefoonboek bijvoorbeeld, of
69