Het verhaal van twee steden - files.slau.nl

Please don’t pass me by
Leonard Cohen zong ooit een lied over een blinde bedelaar, een
lied dat je onmiddellijk te binnen schiet als je doelloos door de
verrotte straten van Lissabon schuimt, struikelend over straatmuzikanten,
levende standbeelden, vuurspuwers, dansers, mannen
met hun broek op de knieën, hosselaars, vrouwen met een bekertje
in hun hand, de zwerver met de vier kartonnetjes voor zich uitgespreid,
ieder kartonnetje goed voor een eigen bijdrage: naar keuze
bier, wijn, whisky of voor de kater, even onvermijdelijk volgend
op uw gulle bijdrage. Ik moet daar om lachen. Het blijkt een bestaand
grapje, over de gehele wereld uitgebaat, men heeft zelfs een
eigen website, lazybeggars.com, want internet, zo legt men uit, is
de grootste straat ter wereld.
Demonstratie
Er is elke dag wel een demonstratie, ergens tegen. Je moet toch iets
te doen hebben. Voor het parlement hebben zich bij een stoplicht
een stuk of tien demonstranten opgesteld, tien, meer niet, en meer
demonstranten zijn er ook niet nodig, als je zo’n handig bord vasthoudt,
dat zegt: ‘Toeter als je niet langer bestolen wilt worden door
de regering’.
Het is een drukke straat, iedereen doet het, iedereen die nog een
auto kan betalen drukt op zijn toeter.
Overkant
Joana Bértholo neemt ons mee naar de overkant van de rivier de
Taag, de machtige rivier die mooier is dan de naamloze rivier die
stroomt door mijn dorp, de rivier die een half uur treinen verderop
zal eindigen in de oceaan. In de rivier drijft een lijk, voorover in het
water, beige broek, bruin lederen riem, wit T-shirt, zwart jekkie,
dat half over het hoofd is gekropen, een dikke man. We arriveren
gelijk met de ambulance, die naast het gebruikelijke grootsteedse
gejammer een weinig masculien knorren uitstoot, de politie te water
komt aangevaren, oogst de man in een ijzeren kooi, die voorzichtig
te water wordt gelaten. Dichterbij gekomen zie ik dat de
man geen wit T-shirt draagt, het is zijn bleke, opgezwollen, naakte
30