Het verhaal van twee steden - files.slau.nl

City2Cities Abroad: Lisboa
F. Starik
Lissabon
Ik moet naar Lissabon. Ik zal een oude vriendin ontmoeten, iemand
van vroeger, ze is tien jaar geleden terug naar Lissabon gegaan,
daar kwam ze ook vandaan. O wat was ze mooi. We hebben
het nooit gedaan. En nu is het te laat, ze is getrouwd met iemand
anders, ze heeft een kind van hem gekregen, van hem wel. Ze zegt
dat het crisis is, echt crisis, daar. Ze houdt zich in leven door haar
eigen huisraad te verkopen, stuk voor stuk. Ze schrijft dat ze er
dikwijls over heeft gedacht om terug te komen. Ik schrijf haar terug
dat we één avond zullen hebben, de dinsdagavond dat we aankomen,
alle andere dagen zal ik een programma moeten afwerken.
Maar ze wil niet gefilmd worden, ze wil niet in het openbaar vertellen
hoe moeilijk het allemaal is. Op onze afspraak komt ze niet
opdagen. Ze is vast enorm dik en lelijk geworden, geslagen door
het leven, je weet het niet. Later vertelt de organisatie dat we langer
zullen moeten blijven, omdat er gestaakt wordt, ze willen ons niet
laten gaan. Zij niet.
Pessoa
Op het pleintje vinden we de grote dichter, in brons vereeuwigd,
aan een klein cafétafeltje, een leeg stoeltje ernaast zodat je even bij
hem kunt gaan zitten. Van die mogelijkheid wordt driftig gebruikgemaakt,
er wordt hem geen moment rust gegund. Zijn handen
glimmen, zijn neus, zijn oren, hij wordt voortdurend aangeraakt.
‘Wie is die gast?’ vraagt een Engelse toerist, die het tafereel met
stijgende verbazing gadeslaat. ‘O, een dichter,’ leg ik uit en noem
de namen van de grote dichter. ‘Schreef hij een gedicht over een
trein?’ wil de toerist dan weten. Maar ik weet geen gedicht over
een trein, zo gauw. ‘Over een klok dan, het verstrijken van de tijd?’
Ineens weet hij het zeker. ‘Ja, die man schreef een gedicht over de
tijd,’ legt hij aan zijn gezelschap uit. Pessoa zwijgt, onaangedaan.
29