VOORLEZING VAN PAULUS's BRIEF AAN DE GALATEN,1531

in de dood wordt het voltooid. Daarom moet het andere deel van de gerechtigheid
erbij komen, dat deze volmaakt, namelijk de toerekening door God. Want het geloof
geeft aan God niet de volkomen genoegdoening, omdat het onvolmaakt is, ja het is
nauwelijks een vonkje geloof, dat begint met God Gód te laten zijn. Wij hebben
slechts de eerstelingen van de Geest ontvangen, nauwelijks meer. En ook wordt het
verstand in dit leven nooit helemaal gedood. En zo blijven in ons nog over de
begeerte, de toorn, het ongeduld en de andere vruchten van het vlees en van het
ongeloof. Ook de heiligen, die een volmaakter leven hebben, hebben geen volle en
duurzame vreugde in God, maar zijn nu eens zus en dan weer zo gestemd, nu eens
treurig, dan weer blij, zoals ook de Schrift dat van de profeten en apostelen getuigt.
Maar deze verwarring wordt de heiligen niet aangerekend, om het geloof in Christus,
anders zou er geen mens zalig worden. En zo trekken we uit de woorden: 'Het geloof
is hem gerekend tot gerechtigheid' de conclusie, dat de gerechtigheid wel in het
geloof begint en dat wij door het geloof de eerstelingen van de Geest hebben, maar
dat de gerechtigheid wegens de zwakheid van het geloof niet zonder de toerekening
door God volmaakt wordt. De gerechtigheid begint met het geloof, maar de
toerekening door God volmaakt haar tot op de dag van Christus. (...)
Als het verstand dat hoort, dat wij gered worden door het geloof in Christus, hetgeen
God als gerechtigheid aanrekent, ergert het zich dadelijk, raakt buiten zinnen en
betuigt haar vijandschap tegen God en zegt: dan zijn dus de goede werken niets
waard? En heb ik dan tevergeefs gewerkt en de last en de hitte van de dag verdragen?
Vandaar dat oproer van de heidenen, van de volken, van de koningen en van de
vorsten tegen de Heere en Zijn Christus. De paus met zijn monniken wil niet
gedwaald hebben, nog minder kan hij verdragen dat hij veroordeeld wordt. En zo
gaat het ook met de Turken, enz. (...)
Om Christus' wil heeft God geduld met al onze zonden en wil ze bedekt laten, alsof
er geen zonde zou bestaan. Hij zegt: 'Omdat je in Mijn Zoon gelooft, moeten je
zonden, die je toch zeker hebt, vergeven zijn, tot Ik je er door de dood volkomen van
verlos.' (...)
Zo is de christen tegelijk rechtvaardig en zondaar, heilig en onheilig, vijand en kind
van God. Deze tegenstelling accepteren de sofisten in geen geval, omdat zij de ware
aard van de rechtvaardiging niet kennen. Vandaar dat zij de mensen hebben
gedwongen net zo lang het goede te doen tot zij helemaal geen zonde meer voelden.
En zo hebben zij met hun poging om met inspanning van al hun krachten de
volkomen gerechtigheid te verwerven, dit ten eerste niet bereikt en ten tweede velen
tot waanzin gedreven. En talloze van de sofisten, die deze goddeloze leer hadden
uitgedacht, zijn daarop zelf, toen de dood kwam, tot wan hoop gebracht. Dat had ook
mij kunnen overkomen, als Christus mij niet genadig aangezien had en mij van die
dwaling bevrijd had.
Wij daarentegen troosten de aangevochten zondaar op de volgende manier en leren:
broeder, het is onmogelijk, dat u in dit leven zo volmaakt wordt dat uw lichaam
zonder smet net zo helder straalt als de zon, nee, u houdt fouten en gebreken en toch
bent u een heilige. Maar u zegt: hoe kan ik dan een heilige zijn, als ik zonde heb en
voel? Dat u uw zonden voelt en beseft, is goed, dank God daarvoor en wanhoop niet.
Het is de eerste stap naar de gezondheid, als de zieke zijn ziekte beseft en erkent.
Maar hoe zal ik van de zonde bevrijd worden? Loop hard naar Christus, de Arts, Die
de verslagen harten geneest en de zondaars redt. Geloof in Hem; als u gelooft bent u
rechtvaardig, omdat u God de eer geeft, dat Hij almachtig is, barmhartig, waarachtig,