VOORLEZING VAN PAULUS's BRIEF AAN DE GALATEN,1531

gerechtigheid in dit leven. Maar in het toekomende leven, als wij gereinigd en
volkomen zullen zijn, vrij van alle zonden en begeerten, zullen wij geloof en hoop
verder niet meer nodig hebben.
Het is dus een grote vergissing, de rechtvaardiging toe te schrijven aan een liefde, die
er geen is of toch niet zo groot is dat ze God zou kunnen verzoenen, want, zoals
gezegd, de heiligen hebben in dit leven onvolkomen en onrein lief; er zal echter 'geen
onreine de hemel binnengaan' (Eféze 5:5). Intussen worden wij staande gehouden in
dit vertrouwen dat Christus, 'Die alleen geen zonde gedaan heeft en bij Wie geen
bedrog in Zijn mond is gevonden' (1 Petrus 2:22), ons overschaduwt met Zijn
gerechtigheid. Omhuld en bedekt door deze beschutting, de hemel van de
zondevergeving en de genadetroon, beginnen wij lief te hebben en de wet te
vervullen. Maar om deze vervulling worden wij in dit leven niet gerechtvaardigd en
aangenomen. 'Wanneer Christus het Koninkrijk aan God en de Vader zal
overgegeven hebben, wanneer Hij tenietgedaan zal hebben alle heerschappij en alle
macht en kracht, opdat God zij alles in allen' (1 Korinthe 15:24 en 28), dan zullen
geloof en hoop ophouden en de liefde zal volkomen en eeuwig zijn (1 Korinthe
13:8). Dat verstaan de sofisten niet; daarom, als zij horen dat de liefde de hoofdsom
van de wet is, vliegen ze er dadelijk op af en zeggen ze: dus rechtvaardigt de liefde;
of omgekeerd, als ze bij Paulus lezen, dat het geloof rechtvaardigt, voegen zij eraan
toe: namelijk het geloof dat door de liefde gevormd werd. Dat is niet de mening van
Paulus, zoals boven uitvoerig is uiteengezet. (...)
Als wij rein waren van alle zonden en in een volkomen liefde jegens God en de
naaste zouden kunnen ontbranden, dan zouden wij zeker rechtvaardig en heilig zijn
door de liefde en er zou niets zijn wat God daarenboven nog van ons zou kunnen
eisen. Dat gebeurt niet in het tegenwoordige leven, maar het is uitgesteld tot het
toekomende leven. Wij ontvangen hier in dit leven het geschenk en de eerstelingen
van deze Geest, zodat wij kunnen beginnen lief te hebben, echter zeer zwak. Maar als
wij naar het gebod: 'Gij zult de Heere uw God liefhebben met uw gehele hart', God
waarachtig en volkomen zouden liefhebben, dan zou het gebrek mij net zo lief zijn
als de overvloed, de smart als de vreugde, de dood als het leven, enz. Maar dan kon
iemand die God waarachtig en volkomen liefheeft, niet lang leven, maar zou spoedig
door deze liefde verslonden worden. Maar nu is de menselijke natuur zo
ondergedompeld in de zonde, dat ze helemaal niets goeds over God kan denken of
voelen; zij heeft God niet lief, maar heeft een bittere haat jegens Hem, enz. Daarom,
het is zoals Johannes zegt: 'Niet wij hebben God liefgehad, maar Hij heeft ons
liefgehad en Zijn Zoon gezonden tot een verzoening voor onze zonden' (1 Johannes
4:10) en zoals eerder in deze Galatenbrief in hoofdstuk 2:20 verwoord: 'Christus
heeft mij liefgehad en Zichzelf voor mij overgegeven' en in hoofdstuk 4:4 e.v.: 'God
heeft Zijn Zoon uitgezonden, en onder de wet gesteld, enz.' Door deze Zoon
wedergeboren en gerechtvaardigd, beginnen wij lief te hebben, overeenkomstig dat
woord van Paulus in Romeinen 8:3 e.v.: 'Want hetgeen voor de wet onmogelijk was,
enz., opdat het recht der wet vervuld zou worden', d.w.z. beginnen zou vervuld te
worden. Het zijn dus enkel en alleen dromen, wat de sofisten over de vervulling van
de wet onderwezen hebben.
Daarom geeft Paulus met dit woord: 'Wandelt in de Geest!', enz. aan hoe hij zijn
woord: 'Dient elkander door de liefde' en 'De liefde is de vervulling der wet' opgevat
wil hebben. Hij bedoelt het zo: als ik jullie gebied, dat jullie elkaar onderling
liefhebben, dan verlang ik van jullie dit, dat jullie in de Geest wandelen. Ik weet