VOORLEZING VAN PAULUS's BRIEF AAN DE GALATEN,1531

moet noodzakelijk bij zijn een volkomen vreugde, die in de Heere volmaakt is, en
een vrede des gemoeds, dit volgende vast en onwrikbaar stellende: Hoezeer ik een
zondaar ben, in de wettische gerechtigheid, toch wanhoop ik daarom niet, daarom
sterf ik niet, aangezien Christus leeft, Die mijn Gerechtigheid en mijn eeuwig en
hemels Leven is. In die gerechtigheid en in dit leven heb ik geen zonde, noch
benauwing der consciëntie, noch dood. Ik ben wel een zondaar volgens het tegenwoordige
leven, en der wets-gerechtigheid, als een kind Adams. Daar beschuldigt mij
de wet, heerst de dood, en zal mij eindelijk verslinden. Maar buiten en behalve dit
leven, heb ik een andere Gerechtigheid, een ander Leven, welke Christus is, de Zoon
van God, Die geen zonde noch dood kent, maar Gerechtigheid en het eeuwige Leven
is, om Wiens wil ook dit mijn lichaam gestorven zijnde, en tot as gebracht, weder
opgewekt zal worden, en verlost van de slavernij der wet, en der zonde, en tegelijk
met de geest (of ziel) zal verenigd en geheiligd worden.
Zodat die aardse en hemelse gerechtigheden, beide blijven, zolang wij hier leven. Het
vlees wordt beschuldigd, wordt benard door aanvechtingen, wordt bedroefd, afgemat
en versleten door de werkzame gerechtigheid der wet. Doch de geest overwint, wordt
verblijd en behouden door de lijdelijke (aangebrachte) Gerechtigheid, omdat zij
bewust is, een Heere te hebben, zittende aan de rechterhand des Vaders, Die de wet,
zonde en dood vernietigd heeft, en alle rampen onder Zijn voeten vertreden,
gevangen genomen, en daarover in Hemzelf getriomfeerd heeft, Kol. 2 : 14, 15.
Dus is Paulus in deze Brief erop uit, opdat hij ons nauwkeurig onderwijze, versterke,
en een volkomen kundigheid doe hebben van deze zeer uitmuntende en Christelijke
Gerechtigheid. Want indien wij het Artikel van Rechtvaardigmaking kwijt zijn, of
misvatten, zo is tegelijk verloren de ganse Christelijke Leer. En zovele mensen als er
ook in de wereld zijn, die haar niet verstaan, zijn of Joden of Turken of Papisten, of
Onrechtzinnígen. Aangezien tussen die twee gerechtigheden, namelijk de werkzame
van de wet, en de lijdelijke van Christus, geen derde of middenweg is. Wie dus van
de Christelijke Gerechtigheid afdwaalt, moet noodzakelijk vervallen tot de werkende,
dat is: hij moet, daar hij Christus mist, noodwendig vervallen tot het vertrouwen op
eigen werken.
Dat zien wij in onze dagen in de dwaalgeesten, die uitvinders en voorstanders der
sekten, die niets leren, noch recht kunnen leren van die Gerechtigheid der Genade.
Zij hebben wel uit onze mond en geschriften de woorden aangehaald, en daarom zo
spreken en schrijven zij ook maar alleen de. woorden, doch de zaak zelf kunnen zij
niet voorstellen, aandringen, ophelderen, of inscherpen; aangezien zij die niet
verstaan of verstaan kunnen, alzo zij maar blijven hangen aan de Gerechtigheid der
wet. Zij zijn en blijven dus voorstanders van eigen werken, niet kunnende klimmen
boven die werkzame gerechtigheid. Dus blijven zij dezelfden, die zij waren onder de
Paus, behalve dat zij nieuwe namen voeren, en nieuwe werken verrichten; de zaak
nochtans blijft dezelfde. Bijvoorbeeld, de Turken verrichten andere werken dan de
Papisten, de Papisten doen andere werken dan de Joden, enz. Maar hoe uitmuntend
ook de één boven de ander die werken verricht, hetzij dat die werkzaamheden
voortreffelijker en moeilijker zijn, het is en blijft nochtans hetzelfde substantiële
wezen van de zaak. De omstandigheid is maar anders, dat is: de werken veranderen
slechts in schijn en naam, inderdaad zijn (en blijven) zij echter
eigen-werkzaamheden, en die ze verrichten, zijn geen christenen, maar zijn en,
blijven werkers van eigen-gerechtigheid, hetzij zij genoemd worden Joden,
Mohammedanen, Papisten, Wederdopers, enz.