VOORLEZING VAN PAULUS's BRIEF AAN DE GALATEN,1531

ze niet waarom het gaat in de beloften aan de vaderen, maar wij moeten daar wel
goed op letten. Het gaat er dus om, dat God niet met Abraham over de wet spreekt,
niet over dingen die gedaan moeten worden, maar over dingen die geloofd moeten
worden; God geeft hem beloften die in het geloof aangegrepen moeten worden. En
wat doet Abraham? Hij gelooft deze beloften. En wat doet God voor de gelovige
Abraham? Hij rekent hem dat geloof tot gerechtigheid en voegt er bovendien nog
meer beloften aan toe: 'Ik ben uw beschermer', 'In u zullen gezegend worden', 'Gij
zult een vader van vele volken zijn', 'Zo zal uw zaad zijn'. Deze argumenten zijn
onweerlegbaar, daar mag je geen gekheid mee uithalen als je de woorden van de
Schrift zorgvuldig en ernstig gaat overdenken.
3:9 Zo dan, die uit het geloof zijn, worden gezegend met de gelovige Abraham.
Alle kracht en alle nadruk ligt op het woord 'met de gelovige Abraham'. Heel
duidelijk maakt de Schrift onderscheid tussen twee Abrahams; uit één en dezelfde
persoon maakt zij er twee, alsof zij wil zeggen: de ene is de Abraham die werken
doet, en de andere is de Abraham die gelooft. Met de Abraham van de werken
hebben we niets te maken, want als die uit de werken gerechtvaardigd is, dan heeft
hij roem, maar niet bij God. Hij mag voor mijn part tot de Joden behoren, die
Abraham, die in de lijn der geslachten staat en die de werken doet, besneden is en de
wet houdt; bij ons behoort die andere Abraham, de gelovige, van wie de Schrift zegt,
dat hij door zijn geloof de zegen van de gerechtigheid verkregen heeft en dat hij de
belofte van diezelfde zegen overgebracht heeft op allen die geloven zoals hij. Verder
wordt aan de gelovige Abraham de wereld beloofd, maar dan ook alleen maar aan de
gelovige Abraham. En zo moet de gehele wereld gezegend worden, dat wil zeggen
de toerekening van de gerechtigheid ontvangen, als zij gelooft zoals Abraham.
De zegen is niets anders dan de belofte van het Evangelie. Dat alle volken gezegend
worden, betekent dat alle volken de Goddelijke zegen horen, dus dat de belofte
gepredikt en door middel van het Evangelie onder alle volken verbreid wordt. Uit
deze schriftplaats hebben de profeten vele geestelijke profetieën geput, zoals Psalm
19:5: 'Door alle landen is hun roepen uitgegaan.' Kortom, alle trofeeën over het rijk
van Christus en over de verbreiding van het Evangelie in de gehele wereld vloeien
voort uit deze tekst 'in u zullen gezegend worden' (Genesis 12:3). Dat de volken
gezegend zullen worden, betekent dat aan hun de gerechtigheid geschonken wordt en
dat zij als rechtvaardig voorgesteld worden, wat alleen door het Evangelie
geschieden kan. (...)
Zegenen is dus dit: het Evangelie onderwijzen en prediken, Christus belijden en de
kennis omtrent Hem aan anderen doorgeven. Dat is het priesterlijke ambt en tegelijk
het offer van de kerk in het Nieuwe Testament, dat zij deze zegen uitdeelt door de
prediking, door het beheer over de sacramenten, door de absolutie, door het geven
van troost en door de boodschap van het Genadewoord. Ook Abraham had dat
Woord, het was zijn zegen; hij moest het alleen geloven om de zegen te ontvangen.
En zo worden ook wij in het geloof gezegend. Deze zegen is roem, niet voor de
wereld, maar voor God. (...)
Wij ontkennen niet, dat Christus ook een voorbeeld is dat de vromen moeten
navolgen en dat men goede werken moet doen, maar daardoor wordt men niet
rechtvaardig voor God. Paulus voert deze discussie ook niet om te zeggen wat wij
moeten doen, maar hoe wij gerechtvaardigd worden. En dan moeten we ons alleen
Christus voor ogen stellen, in Zijn dood voor de zondaars en in Zijn opstanding voor
onze gerechtigheid. Als het om de vraag van de rechtvaardiging gaat, moeten wij