VERKEER IN EN OM HEEMSTEDE EN BENNEBROEK - Historische ...

De gemeente had in 1856 de tol over de Glippervaart of Princen
Zandvaart wel afgeschaft, maar dat was meer omdat het verkeer
zo gering was dat het niet loonde daarvoor een tolgaarder met de
bewaking te belasten. Die bewaking bestond meestal daarin dat
bij tussenpozen aan de Kadijk gekeken werd of er schuiten waren
aangekomen.
De Koedieftol werd reeds genoemd. Tolgaarder werd Barth.
Timmer, tevoren veldwachter, aan wie het fraaie witte tolhuis
werd toegewezen. In 1900 werd hij opgevolgd door zijn dochter
Betje, die de sleutel van de tolbocm in haar boezelaar droeg.
Na de opheffing van de rijkstol was het dus mogelijk, komende
uit het zuiden of uit de Haarlemmermeer, via Kcrklaan of van
Merlenlaan zonder tolbetaling naar Haarlem te rijden, zodat
alleen degenen die in de buurt van de Koedieftol woonden tolplichtig
waren.
Deze ongelijkheid en de ziekte van Betje Timmer waren ïn 1909
aanleiding voor B. en W. om het voorstel te doen de tol op te heffen.
Doch een krappe meerderheid in de gemeenteraad wilde de
netto-inkomsten ad f. 1000,— per jaar niet missen, zodat het
voorstel werd verworpen.
Aanbevolen werd de tol te verplaatsen naar een punt waar iedereen
"gevangen" werd, waartoe het midden van de Camplaan gekozen
werd.
Nog efficiënter was de tol aan de Koedief te handhaven en een
tweede tol op te richten in de Camplaan en daartoe werd uiteindelijk
besloten.
De Gedeputeerde Staten stelden aan de Kroon voor geen goedkeuring
te verlenen, maar dat mocht niet baten, zodat op 1
januari 1911 de nieuwe tol in werking trad. Wie langs de Binnenweg
naar Haarlem wilde rijden behoefde niet tweemaal te betalen;
men kreeg bij de eerste tol een biljet, dat vrije doortocht bij de
tweede waarborgde en aldaar werd ingenomen.
Tot tolgaarder werd aangesteld Toon van der Linden, de agent
van de stoomtram. De tram was wel vrij van tol, maar moest een
retributie betalen voor het hebben van sporen in gemeentegrond.
Met het inkorten van het stoomtramtraject in 1917 en 1922 werd
die retributie wel verminderd maar zij bleef toch tot de algehele
elektrificatie bestaan.
Op 1 januari 1910, kreeg Heemstede het beheer van de tol naast
de Leidsche Vaart. Die gold sinds 1865 niet meer voor verkeer te
water en voor voetgangers. Het beheer en het tolhuis werden
overgedragen door Haarlem, dat de bepaling had gemaakt, dat