ram213-beschermingsprogramma-archeologie-2013

199
—
directe omgeving nog meer zichtbare relicten uit
de middeleeuwen, zoals de resten van het huis
Kemna en delen van de toenmalige infrastructuur.
Het complex kan niet rechtstreeks worden verbonden
met een feitelijke historische gebeurtenis,
maar is wel een van de weinige zichtbare archeologische
relicten die kunnen worden geassocieerd
met het klooster Elten.
Fysieke kwaliteit
Het criterium fysieke kwaliteit bestaat uit gaafheid
en conservering. De gaafheid wordt bepaald
aan de hand van de parameters: aanwezigheid
sporen, gaafheid sporen, ruimtelijke
gaafheid, stratigrafie intact, mobilia in situ,
ruimtelijke relatie tussen mobilia onderling,
ruimtelijke relatie tussen mobilia en sporen,
aanwezigheid van antropogeen biochemisch residu
en stabiliteit van de natuurlijke omgeving.
Het veldonderzoek heeft uitgewezen dat er
grondsporen aanwezig zijn en dat deze relatief
goed bewaard zijn gebleven. Er is nauwelijks
sprake van (sub)recente verstoringen. Alleen ter
hoogte van de bermsloten die het tracé van het
voormalige ‘Kippenlijntje’ flankeren zijn de
archeologische resten verstoord. Naar verwachting
zijn de sporen onder het dijklichaam van de
spoorbaar wel bewaard gebleven.
Aangezien het terrein reeds gedurende langere
tijd is beplant met bomen, is de stratigrafie op
de meeste plaatsen intact. Er zijn zowel antropogene
lagen als grote delen van de natuurlijke
podzolbodem bewaard gebleven. Buiten de omwalling
is de podzolbodem deels oudtijds verstoord,
doordat hier kuilen voor de extractie van
moerasijzererts zijn gegraven. Het overgrote
deel van de mobilia bevindt zich in primaire
vondstcontext. Er lijkt nauwelijks sprake te zijn
van verspit materiaal. In de grondsporen is antropogeen
biochemisch residu redelijk goed bewaard
gebleven. Er is gezien de bodemopbouw
sprake van een stabiele natuurlijke omgeving.
De conservering wordt bepaald aan de hand van
de conservering van artefacten en de conservering
van organisch materiaal. Het onderzoek
heeft uitgewezen dat anorganische artefacten
over het algemeen goed zijn geconserveerd. Dit
geldt met name voor aardewerk en natuursteen.
Metaal is in de zandige bodem minder goed geconserveerd.
Dit geldt met name voor ijzer.
IJzeren objecten zijn veelal zwaar gecorrodeerd.
Voorwerpen van koperlegeringen zijn beter bewaard
gebleven. Organische resten zijn, met uitzondering
van houtskool en ander verkoold materiaal,
slecht bewaard gebleven. Houtresten zijn
niet gevonden. Botmateriaal is slecht geconserveerd,
wat niet verwonderlijk is gezien de aanwezige
bodemtypen. Er zijn alleen tandkapsels
en enkele fragmenten gecalcineerd bot gevonden.
In verhouding tot vergelijkbare vondstcomplexen
op de Pleistocene zandgronden is de
hoeveelheid geborgen botmateriaal echter redelijk
groot. Dit heeft vermoedelijk te maken met
het bodemmilieu.
Concluderend kan worden gesteld dat de gaafheid
middelmatig is. Er is sprake van zichtbare
resten, die samenhangen met in de bodem aanwezige
grondsporen en structuren. Er lijkt nauwelijks
sprake te zijn van (sub)recente aantastingen.
De conservering van het anorganische
materiaal is, met uitzondering van die van ijzeren
objecten, goed. De conservering van verbrand
organisch materiaal is goed, terwijl die
van onverbrande resten slecht is. Hierbij moet
echter de kanttekening worden geplaatst dat in
verhouding tot vergelijkbare contexten het botmateriaal
in Appel in redelijke hoeveelheden bewaard
is gebleven.
De vindplaats kan op basis van de fysieke kwaliteit
als behoudenswaardig worden aangemerkt,
aangezien de criteria gaafheid en conservering
samen bovengemiddeld scoren (3-4 punten).
Inhoudelijke kwaliteit
Allereerst wordt gekeken naar de zeldzaamheid.
Deze wordt afgemeten aan het aantal vergelijkbare
vindplaatsen behorend tot hetzelfde complextype
uit dezelfde tijd in dezelfde archeoregio
met een hoge fysieke kwaliteit.
Het probleem doet zich voor dat er in het
Utrechts-Gelderse zandgebied geen complexen
bekend zijn waarvan de morfologie, datering en
fasering overeenkomen met die in Appel. Het in
Appel gevonden aardwerk vertoont qua vorm en
opbouw een zekere mate van overeenkomst met
de Hunneschans aan het Uddelermeer, maar de
genese van beide loopt te ver uiteen om van een
vergelijkbaar complex te kunnen spreken. Qua
datering vertoont het aardwerk in Appel verwantschap
met de Duno bij Renkum, hoewel hierbij
dient te worden opgemerkt dat het zich laat aanzien
dat deze laatste alleen in de tiende tot in het
begin van de elfde eeuw is gebruikt. Beide verschillen
evenwel aanzienlijk op het gebied van
landschappelijke setting, vorm en constructie.
Dit betekent dat de zeldzaamheid hoog is, mede