M-auto magazine | 05

EK 1:8 Luxemburg
Adrien Bertin
Daniele Lelasi
Oliver Mack
Dit jaar werd het EK 1:8 verreden
te Luxemburg. Het weekend
voor het EK te Luxemburg was
er nog een Belgisch Kampioenschap
te Bierset, maar aangezien
we reeds in EK stemming wilden
komen vertrokken we vrijdagmiddag
naar Luxemburg,
10 dagen voor de finaledag.
Persoonlijk had ik erg naar deze
wedstrijd uitgekeken omdat het
eigenlijk de enige internationale
wedstrijd was waaraan ik dit
jaar zou deelnemen. Buiten
de Benelux Cup die hopelijk
volgend jaar opnieuw verreden
word, maar dan op een baan in
Nederland.
orange/gold cooling head.
De auto was redelijk goed, mede vanwege de testdagen, dus
alles maar op de motor concentreren. Het vermogen vinden was
niet zo’n probleem, het was zelfs mogelijk om een overvloed aan
vermogen te hebben wat ten koste ging van een verbruik van 125
cc/4 min. Het was gewoon de juiste uitlaat vinden vermogen/
Rick Vrielijnck
Zondag finaledag
Zondag waren er eindelijk veel toeschouwers, het aantal dat je
eigenlijk verwacht voor zo’n evenement en het was weer lekker
weer.
Voor de middag werden een aantal zeer spannende subfinales
gereden waar ik spijtig genoeg niet veel van heb gezien, daar ik
mijn auto in orde moest maken.
De 1/2 finale B was een thriller waarin Rick Vrielynck het haalde
voor Daniël Hurth met welgeteld 0,84 seconden voorsprong.
Derde en na afloop van de finale A bij de vier tijdsnelsten was
Dario Balestri uit Italië, dit jaar nog EK B geworden. Een topper
zoals regerend EK Massimo Fantini lag eruit na deze subfinale.
Zelf moest ik in de 1/2 finale A starten, voor deze finale hadden
we beslist om voor de economische verhouding van uitlaat te
Daniel Hurth
Dario Balestri
Fabio Domanin
Michael Salven
Zaterdag en zondag werd er
volop gewerkt om de infrastructuur
volledig klaar te hebben
voor maandag, alles zag er weer
piekfijn uit. De club had reeds
ervaring met het organiseren
van een Efra GP en een EK B dus
eigenlijk zou dit geen problemen
mogen opleveren.
Maandag, eerste vrije oefendag,
vroeg in de ochtend was er al
veel volk aanwezig in de pits,
banden werden geslepen, auto’s
afgesteld, motoren opgewarmd,
het EK 1:8 2004 was begonnen.
We waren met team Serpent
reeds drie dagen komen testen
voor het EK, dus we hadden
een goed uitgangspunt. Dit zou
ook de eerste grote Internationale
wedstrijd worden voor de
nieuwe Mega Motoren, die wanneer
dit nummer van de band
loopt in volle verkoop zouden
moeten zijn.
Maandagmiddag arriveerden
Alberto en Eduardo Picco, zij
hadden de Mega’s reeds hun
nieuwe look aangemeten voor
het EK, black engine block met
verbruik. Dit nam toch enkele dagen in beslag zodat het al snel
vrijdag was. Vrijdagochtend zouden de eerste gechronometreerde
oefenritten gereden worden. Tot mijn verrassing was de goede
grip, die ik maandag tot donderdag had, verdwenen. Ik had de
grootste moeite om de auto snel over de baan te krijgen. De auto
was enorm overstuurd, een probleem dat ik in vier dagen niet
had gehad. Na een timed practice en één officiële heat waarin
echt niets lukte, heb ik dan maar beslist om voor een heel andere
set-up te gaan, vooral meer toespoor achterin en meer openspoor
vooraan. Wonder bij wonder lag de auto voor de reeds laatste
heat die dag perfect, maar toen ging er één minuut voor de start
een plug stuk die de motor beschadigde, dus weer niks.
Het zat echt niet mee. De twee kwalificatierondes van zaterdag
zouden redding moeten brengen. Maar ik was er vrij gerust in
daar de auto nu veel beter lag, zo gerust als je kan zijn natuurlijk,
als het dan ook nog eens begint te donderen en bliksemen tijdens
de openingsceremonie op vrijdagavond. Die openingsceremonie
was samen met de baaninzetters het enige minpunt van de organisatie,
die voor de rest vlekkeloos verliep. De openingsceremonie
was niet wat je zou verwachten van een wedstrijd op dit niveau.
Op naar zaterdag, het slechte weer van vrijdagavond was voorbijgetrokken
en het was weer zeer warm op de MCCK-berg.
De eerste kwalificatie op zaterdag verliep eindelijk goed voor mij.
22 rondes, 5:10, op 1 seconde van teammaat Michael Salven.
Goed voor een vijfde plek algemeen. Ik was hier best tevreden
mee, na de niet zo geweldige vrijdagkwalificatie.
De laatste heat ging er een centrifugaal schoentje stuk in de koppeling.
Maar ik kon toch die vijfde algemeen behouden.
Na de kwalificaties op zaterdag werden reeds de subfinales 1:128
en 1:64 gereden.
gaan. Om makkelijk vijf minuten te halen. Na de start bleek dit
misschien niet de juiste keuze te worden, economisch was in dit
geval…traag. Kort na de start werd ik gepasseerd door Richard
Volta en even later ook door Steven Cuypers. Maar Volta kreeg al
snel motorproblemen, alsook Steven Cuypers.
Uiteindelijk was ik zeer blij met de beslissing om de economische
manier te kiezen, want bij de eerste tankbeurt ben ik twee
ronden te laat de pits ingereden daar ik mijn mechanicus niet
gehoord had. Na de 20 minuten werd ik 1 ste met Fabio Domanin
op 2 en Markus Geisendorf op 3. Ik was 0,68 seconden en 1,5
seconde trager als Daniel Hurth en Rick Vrielynck die de andere
halve finale gewonnen had, dus mocht ik van een zevende plek
starten in de finale.
Natuurlijk wist ik ook dat het vermogen voor de finale een beetje
meer moest zijn om mee te kunnen met het pack. Vandaar dat we
van uitlaat en bocht gewisseld hebben en Picco de motor aan een
laatste controle onderworpen heeft.
Bij de warm-up voor de finale voelde ik onmiddellijk een groot
verschil, de motor haalde veel meer topsnelheid en reageerde
gretiger, het voelde super aan.
Markus Geisendorf
64 M-auto