1,5 MB - Urenio

ΑΣΤΙΚΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΡΥΘΜΙΣΗ 81
βαθµό δεσµευτικότητάς του και η επικάλυψη των αντιτιθεµένων συµφερόντων
από τους όρους του γενικού συµφέροντος και της δηµόσιας ω-
φέλειας, αναιρούν τα δύο χαρακτηριστικά που κατά τον Bettelheim αποτελούν
την ουσία κάθε προγράµµατος: τον υποχρεωτικό χαρακτήρα του
και την σαφήνεια των στόχων 17 .
Εφ' όσον οι δοµικές αντιθέσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής
δεν επιτρέπουν τον προγραµµατισµό, είναι σωστότερο να µιλάµε για
κρατική παρέµβαση στην διάρθρωση των δραστηριοτήτων, στην αστικοποίησης,
στις χρήσεις γης της πόλης, παρά για περιφερειακό και αστικό
προγραµµατισµό. Αυτή η παρατήρηση δεν έχει σχολακιστικό χαρακτήρα
γιατί η συναίνεση κοινωνικών οµάδων στον προγραµµατισµό δεν σηµαίνει
καθόλου συναίνεση στην εκάστοτε κρατική παρέµβαση, στο όνοµα
ενός συνολικότερου προγραµµατισµού.
2. Η µυθολογία των στόχων
Οι στόχοι των συγκεκριµένων πολεοδοµικών προγραµµάτων προσδιορίζονται
σε συνάρτηση µε τις αντιθέσεις και τα προβλήµατα που παρουσιάζονται
στην πόλη, αλλά και σε σχέση µε τις υφιστάµενες διαχειριστικές
δυνατότητες που παρέχουν οι θεσµοί του προγραµµατισµού. Ταυτόχρονα
όµως µε τον ορισµό τους, µια ιδιαίτερη ιδεολογική κατασκευή πραγ-
µατοποιείται: πρόκειται για την διάχυση µύθων, παραποιηµένων αντιλήψεων,
µεταθέσεων των προβληµάτων, που αποσκοπούν στην νοµιµοποίηση
των επιδιωκοµένων στόχων. Ένας παράλληλος ιδεολογικός λόγος
αναπτύσσεται και επικαλύπτει το πραγµατικό έρεισµα των στόχων και
σκοπών της πολεοδοµικής παρέµβασης.
Ας δούµε πώς πραγµατοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια αυτή η επικάλυψη.
Η αναµόρφωση της πρακτικής του προγραµµατισµού µετά το
1970 συνοδεύεται από ένα πλήθος νέων νόµων και πράξεων, (Νόµος
περί οικιστικών περιοχών, περί µεταφοράς συντελεστού δόµησης, γκαράζ,
προστασία δασών, κτηµατική εταιρία δηµοσίου, ∆ΕΠΟΣ, απόφαση
17 Bettelheim, Ch., Problèmes Théoriques et Pratiques de la Planification, Paris, éd. Maspero,
1977, σελ. 26-27.