Wojciech Klimski Chrystus jako Niebianin i Pielgrzym - katedra.uksw ...

30
naturalne całego wszechświata” 77 . Doskonałość łaski oraz „świata” Trójcy nasuwała
odpowiedz pozytywną. Jednak nie jest to właściwe rozwiązanie owego problemu.
Człowiek zawsze podobnie jak każde inne stworzenie będzie pełniejszy miał udział
w swojej naturze, mimo tego, że jej horyzonty zostaną rozszerzone. Łaska, w
porządku ontologicznym jest nieograniczona i doskonała do tego stopnia, że
przerasta możliwości stworzonej natury człowieka. Człowiek będący substancją
ograniczoną, nie może przyjąć takiego daru, który z natury swojej jest
nieograniczony. W dziedzinie życia nadprzyrodzonego człowiek może działać w
sposób konnaturalny, jakby naturalny 78 . Doskonale to obrazuje konieczność
obecności Darów Ducha Świętego, które zabezpieczają człowieka, aby właściwie
wykorzystywał cnoty wlane 79 . Łatwiej jest dysponować i uczestniczyć w
rzeczywistości z zakresu własnej natury, niż tej, która ją przekracza 80 .
Pełniejszy obraz relacji między obiema naturami zostanie przedstawiony w
rozdziale trzecim poświęconym zagadnieniu cnót i darów Ducha Świętego. W tej
części pracy została przedstawiona istota zamierzeń Boga wobec człowieka, który
polega na włączeniu go w życie Trójcy Świętej. Można powiedzieć, że jest to
pierwotny Boży zamysł, wyrażający się w wyprowadzenia człowieka poza granice
jego natury i wprowadzenia w rzeczywistość, która jest pełna obecności i miłości
Osób Boskich. Pierwotny w tym znaczeniu, że nie uległ on żadnym zmianom, mimo
zaburzeń wywołanych przez grzech pierworodny. Zarówno przed grzechem, jaki i po
nim łaska pozostała tą jedyną drogą, która miała prowadzić do kontaktu z Trójcą
Świętą. Podobnie nie uległ zmianie motyw, którym kierował się Bóg otwierając
przed człowiekiem rzeczywistość Swojego wewnętrznego życia, a którym jest
miłość
* * *
Zjednoczenie hipostatyczne ukazuje Chrystusa przebóstwionego przez łaskę,
który jest jednocześnie Bogiem. Ludzka natura łączy się z Bogiem osobowo w ten
sposób, że Syn Boży „zachowuje” jedną osobę i jedno istnienie - boskie. Chrystus
posiada to samo istnienie, które posiada Bóg. „Ten [Syn], który jest odblaskiem Jego
77 1-2, q. 11, a. 9, ad. 2.
78 1-2, q . 68, a. 2.
79 Przez łaskę człowiek wychodzi w rzeczywistość nadprzyrodzoną ( na „szerokie wody”), ale tam
może się zagubić, stąd potrzebuje dodatkowego wsparcia. Natomiast swobodnie może postępować w
ramach własnej natury.
80 A. Gmurowski: op. cit. s. 39.
30