Wojciech Klimski Chrystus jako Niebianin i Pielgrzym - katedra.uksw ...

43
łaskę po łasce” (J 1, 16). Pismo Święte pełnię łaski przypisuje, nie tylko Wcielonemu
Synowi Bożemu, ale także Jego Matce: „bądź pozdrowiona, pełna łaski Pan z Tobą”
(Łk 1, 28), Szczepanowi: „Szczepan pełen łaski i mocy” (Dz 6, 8), a Apostoł
Narodów życzy wiernym z Efezu, aby zostali napełnieni pełną łaski: „...abyście
zostali napełnieni całą Pełnią Bożą” (Ef 3, 19).
W obliczu tych świadectw, pojawia się pytanie: w jaki sposób autorzy
natchnieni rozumieją pojęcie pełni łaski ? Czy łaska zjednoczenia i łaska uświęcająca
w duszy Chrystusa, były czymś wyjątkowym? a może każdy człowiek uczestniczący
w życiu Trójcy ma taki sam poziom zjednoczenia z Bogiem jak posiadał Jezus
Chrystus?
Rozpatrując problem pełni łaski Chrystusa w odniesieniu do człowieka
należy zwrócić uwagę, że jest to ujęcie łaski w odniesieniu do osoby, która ją
posiada. Człowiek może posiadać pełnię łaski zgodnie ze stanem, jaki jest jemu
właściwy i wyznaczony przez zamysł Boga. Łaska jest każdemu udzielana w takiej
ilości, aby mógł on spełnić zamiary Boże. Teksty Pisma świętego, przypisując pełnię
łaski Błogosławionej Dziewicy i innym świętym opisują pełnię łaski, jako miarę
pozwalającą realizować plany Boże i stać się Matką Syna Wcielonego, czy jak
Szczepan umrzeć za wiarę. W ten sposób należy mówić o wszystkich, tych, którzy
podejmują zamysły Ojca. Każdy otrzymuje łaskę w odpowiednim stopniu,
proporcjonalnie do wyznaczonego mu zadania. Ten aspekt pełni łaski należy ująć na
płaszczyźnie intensywności łaski tzn. wedle stanu, który posiada i pod względem
mocy, umożliwiającej wykonanie oczekiwań Boga zgodnie z posiadanym stanem.
Tomasz zwraca uwagę, że taka pełnia łaski nie jest właściwa Chrystusowi. Gdyż On
jest jej sprawcą w innych przez Niego jest ona udzielana innym 115 . Łaska człowieka
ma charakter części, zaś łaska Chrystusa jest całością, mieszczącą w sobie wszystkie
jej doskonałości. Staje się źródłem i przyczyną naszych łask, przez co Akwinata
wyróżnia ją jako „łaskę głowy”.
„Łaska głowy” jest tą samą łaską, co łaska uświęcająca, lecz jest ona ujęta
jako źródło wszystkich łask 116 . Użycie metafory: „Głowy” określa relację łaski
Chrystusa do łaski uświęcającej, którą są obdarzeni ludzie na wzór wzajemnych
odniesień między głową, a pozostałymi członkami organizmu. Tak jak głowa
znajduje się nad całym organizmem, góruje nad nim, posiadając „godność początku,
115 3, q. 7, a. 10.
43