Wojciech Klimski Chrystus jako Niebianin i Pielgrzym - katedra.uksw ...

74
wobec cnót wlanych 227 . Jednak zupełnie inaczej wygląda to wzajemne
oddziaływanie darów i cnót w duszy Chrystusa. W Chrystusie cnoty nie posiadają
żadnej słabości w funkcjonowaniu. On od razu i zawsze działa pod kierownictwem
Ducha Świętego. Należy dopowiedzieć, że Wcielony Syn Boży, będąc wolnym od
grzechu pierworodnego, zachował harmonię między duchowymi władzami
poznawczymi, a władzami zmysłowymi, która była właściwa pierwszym rodzicom.
Wyrażała się ona w tym, że dzięki łasce rozum i wola człowieka były całkowicie
poddane Bogu, zaś władze uczuciowo - zmysłowe podlegały rozumowi i woli.
Odniesienia Chrystusa do Ducha Świętego przedstawiają Ewangelie. „Wtedy
Duch wyprowadził Jezusa na pustynię” (Mt 4. 1.), czy „ w tej właśnie chwili Jezus
rozradował się w Duchu Świętym” (Łk 10, 21). Początek publicznej działalności
Chrystusa rozpoczyna się od informacji szczególnego związania Chrystusa z
Duchem Świętym. W czasie chrztu w Jordanie nad Chrystusem ukazuje się Duch
Święty, mający postać gołębicy i objawia Izraelowi, że Jezus jest Mesjaszem,
Chrystusem. „ Po tym znaku miano poznać Chrystusa, jak to głosił Jan Chrzciciel:
„Ten nad, którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym,
który chrzci Duchem Świętym” (J 1, 33) 228 . Podobnie zbawcze dzieło, manifestujące
miłość Boga zostało dokonane pod wpływem Ducha Świętego „..., który przez
Ducha Świętego złożył Bogu samego siebie” (Hbr 9, 14) Cała ziemska działalność
Jezusa odbywała się pod wpływem Ducha Świętego, mimo tego, że wszystkie
czynności, były czynnościami Osoby Słowa 229 . Takiego pełnego poddania Chrystusa
pod kierownictwo Ducha Świętego wymagał stan Niebianina, jakim cieszył się On
od początku Wcielenia, a dla którego właściwym jest pełna uległość wobec poruszeń
Bożych, „aby Bóg był wszystkim we wszystkich” (1Kor 15, 28) 230 .
Tomasz zagadnienie dotyczące obecności daru bojaźni Bożej w duszy
Chrystusa, podejmuje w osobnym artykule. Występuje tutaj pewna trudność, gdyż
bojaźń dotyczy zła, które zagraża. Unikanie grzechu ze względu na karę, jest
przejawem bojaźni niewolniczej. Bojaźń przyziemna pojawia się wtedy, gdy
człowiek, rezygnuje z zachowania Bożych nakazów z obawy przed grożącym złem
ze strony bliźniego, czy też z powodu zaistniałej sytuacji. Ostatnim rodzajem bojaźni
wyróżnionym przez Akwinatę jest bojaźń synowska, której istotą jest unikanie
227 A. Żychliński: op. cit. s. 161.
228 K. Marmion: op. cit. s. 147.
229 Loc. cit.
74