Wojciech Klimski Chrystus jako Niebianin i Pielgrzym - katedra.uksw ...

34
Św. Tomasz wyróżnia dwa sposoby, przez, które dusza może wejść w
komunię z Bogiem. Pierwszy, poprzez osobę. Ten sposób został zrealizowany w
wydarzeniu Wcielenia i jest on czymś wyjątkowym. Drugi, poprzez zakres działania.
Ten ostatni sposób, dotyczy wszystkich uczestniczących w życiu Boga Trój-
Jedynego poprzez poznawanie Go i miłowanie jako dobro najwyższe.
Pierwszy sposób nie jest wystarczający do tego, aby osiągnąć pewną
szczęśliwość. Nie umożliwia oglądania istoty Bożej, jako ostatecznej i doskonałej
szczęśliwością 87 . Nawet sam Bóg nie byłby szczęśliwy, gdyby nie poznawał i
miłował siebie, nie znajdowałby zadowolenia, które jest niezbędne do szczęścia.
Dusza Chrystusa, aby być w pełni szczęśliwą, poza łaską zjednoczenia musi posiadać
łaskę uświęcająca, umożliwiającą poznawanie Boga i miłowanie Jego istoty, gdyż
przekracza to przyrodzone możliwości natury ludzkiej. Tomasz odrzuca pogląd, w
którym wyższa część duszy ludzkiej jest zjednoczona ze Słowem i przez tą łączność
łaska spływa do niższych władz duszy. Zjednoczenie nie dokonuje się częściami
duszy, lecz w całości 88 .
Łaska uświęcająca w duszy Chrystusa zapewniała Mu realizację aktów
miłości Bożej. „Akt miłości Bożej ma za przedmiot Boga w Jego dobroci” 89 .
Człowiek podejmując je wybiera Boga za swój ostateczny cel i podporządkowuje mu
swoje działanie, skłaniając swoją wolę do uległości wobec woli Bożej, aby w ten
sposób głosić Chwałę Boga. Fundamentem takiego działania nadprzyrodzonego,
może być tylko łaska uświęcająca. Akt miłości Bożej posiada charakter habitualny, a
swe źródło jedynie znajduje w łasce uświęcającej. Dusza, będąca podmiotem łaski,
kieruję jej istotę do Boga, pozostawiając ją w możności do przyjmowania czegoś od
Niego 90 . Wywołane przez Boga, za pomocą łaski, stałe podporządkowanie istoty
człowieka Bogu pozwala na realizowanie habitualnych aktów miłości.
Realizowane przez Chrystusa akty miłości, nie mogły mieć, również swego
źródła w łasce uczynkowej. Łaski uczynkowe nie kształtują stałego odniesienia do
Boga przez miłość. Motywują do niektórych działań nadprzyrodzonych jednak nie
skłaniają woli człowieka do habitualnego podporządkowania woli bożej, gdyż są one
przejściowe. Łaska uczynkowa „wynosi” działanie człowieka, na poziom
87 1-2, q. 3, a. 8.
88 De Ver. q. 29, a. 1.
89 R. Kostecki: Świętość…s. 99.
90 De Ver. q. 27, a. 6.
34