Wojciech Klimski Chrystus jako Niebianin i Pielgrzym - katedra.uksw ...

53
Chrystusa się rozwijała tym, bardziej Chrystus mógł okazywać pełnię łaski. Nie
znajdujemy w Ewangelii ani u św. Tomasza obrazu Chrystusa, który jako trzy
miesięczne dziecko naucza w świątyni. Dodatkowe niezrozumienie wprowadza
Maritain, tłumacząc wzrost łaski w stanie Pielgrzyma jako: „[głębsze zakorzenianie
się w podmiocie], zgodnie z prawem wzrostu habitusów wlanych” 159 Prawo to
zresztą sformułowane przez Tomasza 160 , (na które powołuje się Maritain 161 ) nie
koliduje w niczym z wykładem Tomasza na temat wzrostu łaski w Chrystusie.
Chrystus leżąc w żłobie miał taki sam poziom łaski jak wtedy, gdy nauczał w
świątyni, jednak zgodnie ze stanem Jego natury, łaska zakorzeniła się w niej
proporcjonalnie do wieku, inaczej mówiąc objawiała się tak jak mogła się objawiać u
niemowlęcia. Chrystus leżąc w żłobie był pełen łaski taj ja wtedy gdy był dorosłym
mężczyzną, ale nie nauczał gdyż nie potrafił mówić, chodzić itd. Dopiero wraz z
rozwojem Jego naturalnych ludzkich umiejętności pełnia łaski objawiała się w Nim
co raz bardziej.
Podejmując koncepcję Maritaina, można spojrzeć na Pielgrzyma, z
perspektywy drugiej osoby i wtedy faktyczne Chrystus, jawi się jako ten, który
wzrasta w łasce i mądrości, ale ujęcie Chrystusa od strony wnętrza Jego duszy
ujawnia, że pełnia łaski dopasowuje się i jest uzależniona od stopnia rozwoju
ludzkiej natury Chrystusa, a to właśnie wskazuje Tomasz.
Analizując Maritainowską propozycję ujęcia zagadnienia Chrystusa, jako
Niebianina i Pielgrzyma należy docenić, jego staranne wskazanie na prawdziwość
ludzkiej natury Chrystusa poprzez akcentowanie rozwoju jej sprawności. Trudność
ogniskuje się wokół odmówienia Tomaszowi, wskazań dotyczących procesu
doskonalenia Chrystusowej natury ludzkiej w właściwych jej wymiarach. Dlatego
też idąc za św. Tomaszem jeszcze raz należy wspomnieć, że Chrystus będąc pełen
łaski, od samego momentu Wcielenia i realizował swe nadprzyrodzone działania na
tyle, na ile pozwalała mu Jego ludzka natura, zgodnie z etapami jej rozwoju.
* * *
159 Cytuję dosłownie za: J. Maritain: op. cit. s. 75.
160 2-2, q. 24, a. 4, ad. 3.
161 J. Maritain: op. cit. s. 75.
53