Wojciech Klimski Chrystus jako Niebianin i Pielgrzym - katedra.uksw ...

56
3.1. Łaska jako źródło cnót wlanych i darów Ducha Świętego
Łaska uświęcająca „wynosi” duszę człowieka na poziom nadprzyrodzony i w
ten sposób umożliwia mu realizowanie celu wyznaczonego przez Boga. Znakiem
tego, stałego zwrócenia się człowieka w stronę Boga, wywołanego przez łaskę chrztu
świętego, są cnoty wlane i dary Ducha Świętego. Informację o powstawaniu tego
nadprzyrodzonego organizmu, jakim jest łaska uświęcająca wraz z cnotami wlanymi
i darami Ducha Świętego człowiek otrzymał w Objawieniu. Niektóre jednak
przeżycia religijne umożliwiają dostrzeżenie pewnych usprawnień w zakresie jego
działania, dzięki, którym może on realizować czyny, które wcześniej były
podejmowane z trudem. Ta nowa motywacja, radość towarzysząca owym
podejmowanym czynom nie znajduje uzasadnienia na przyrodzonej płaszczyźnie
psychicznej 164 . Rzeczywistość łaski jest poznawana przez wiarę, natomiast w
płaszczyźnie doświadczenia przez pewne znaki takie, jak pogarda dobrami
przyrodzonymi na rzecz Królestwa Bożego, czy radość z realizowania
nadprzyrodzonych działań. Niepoznawalność za pomocą naturalnych władz
poznawczych człowieka, rzeczywistości nadprzyrodzonej, jest cechą porządku
łaski 165 . W przeciwnym wypadku człowiek byłby w stanie poznać nie tylko łaskę, ale
także istotę Boga. Tematem kolejnych zagadnień będzie rozważenie tej „struktury,”
jaką wnosi łaska w duszę człowieka, aby mogła osiągnąć zjednoczenie z Bogiemświętość,
do której została powołana.
Bóg wyznaczając swym stworzeniom zadania do wykonania, nie
odmawia im środków potrzebnych w ich realizacji. Łaska uświęcająca wnosi do
duszy cnoty wlane i Dary Ducha Świętego. Są one jednym organizmem tworzącym
całość. Dary Ducha Świętego i cnoty wlane wypływają z łaski uświęcającej w
podobny sposób, w jaki z duszy człowieka pochodzą jej władze. Łaska uświęcająca
jest zapodmiotowana w duszy człowieka, cnoty obejmują swym działaniem jej
władze poznawcze i wolitywne 166 , zaś dary Ducha Świętego uwrażliwiają człowieka
na poruszenia łaski Bożej. Łaska uświęcająca będąc w łączności z cnotami nie jest z
nimi tożsama i nie zawsze im towarzyszy mimo łączności fizycznej, jaka między nią,
a cnotami istnieje. Sytuacja, w której następuje rozdzielenie łaski z pochodzącymi od
niej cnotami następuje w momencie popełnienia przez człowieka grzechu ciężkiego.
164 J. Woroniecki: Katolicka etyka wychowawcza. Lublin: 1986 t. 1. s. 402.
165 1-2, q. 112, a. 5.
56