Drodzy Czytelnicy! JesieniÄ ubiegłego roku, przejmujÄ c obowiÄ - zek ...

WOKÓŁ UCZELNItypów, tj. szczepów, które „szeregują” te zarazki,które z nich nadają się do stosowania w szczepionceprzeciwko tym bardzo powszechnym infekcjomwystępującym od wieków, często w postacibezobjawowej, głównie u ludzi. Te infekcjeobecnie stwierdza się u prawie 60% kobiet, około40% mężczyzn i około 30-40% dzieci. Próbujemytakże zgłębić tajemnicę przełamywania barierygatunkowej, czyli przechodzenia pewnych wirusówz jednego gatunku na drugi, i stąd badamym.in. EBHS, bo to tłumaczy, dlaczego np. wirusgrypy H1N1 jest tak niebezpieczny. Wiemy, że makilka komponent, jako że kolonizując makroorganizmyptaków, świń i człowieka, „zabiera” od ichwirusów pewne części, stąd jest tak bardzo groźny,bo niejednorodny, a nasz organizm nie potrafi„szybko” wytworzyć przeciwko niemu substancjiodpornościowych.A.H.: Bardzo bliska jest Panu tematyka badańnad zwierzętami. Czy uważa Pan je za etyczne,czy też nie?W.D.: Nie uważam tych badań ani za etyczne,ani za nieetyczne. By przybliżyć moje rozumowanie,trzeba odpowiedzieć na następujące pytania:„Czy warto uśmiercić zwierzę w imię zgłębieniawiedzy? Czy może lepiej oszczędzić tych kilkaosobników kosztem braku postępu?”. Wierzę, żewyniki moich kilkuletnich obserwacji dają podbudowęteoretyczną do pewnych zagadnień i dlategouważam, że mniejszym złem jest uśmiercenietych zwierząt (królików). Czynimy także wszystko,aby te istoty podczas naszych doświadczeń jaknajmniej cierpiały. Wszystkie doświadczenia prowadzimydo pojawienia się pierwszych objawów,a potem przeprowadzamy eutanazję. Jestem przekonanyjako człowiek, pracownik naukowy, lekarzoraz biolog, że te badania dają więcej plusów niżminusów, które przynoszą cierpienia zwierząt. Jeżelibędę miał inne przekonanie, wycofam się.A.H.: Działa Pan również w zakresie popularyzacjisportu. Jakie ma Pan pomysły na poprawęaktywności fizycznej społeczeństwa?W.D.: Naszemu społeczeństwu jest brak świadomości,czego przykładem są złe nawyki. W sobotęczy niedzielę wolimy położyć się na kanapiei to jest nasz relaks, a lepsze skutki dałby np. spacer.W młodości sam byłem bardzo aktywnym fizyczniesportowcem i tak już zostało. Mamy szczęście, że nanaszym uniwersytecie istnieje Instytut Kultury Fizycznej,a studenci przychodzą do instytutu z mocnąmotywacją „ćwiczenia” ciała i w ten sposób podnosząpoprzeczkę nam wszystkim. Kiedyś na WydzialePrawa zlikwidowano wychowanie fizyczne,co, moim zdaniem, było bardzo niedobre. A jednakmimo to studenci tego wydziału wygrywali zawodyw koszykówkę, a więc jakby inny dowód, że ćwiczeniato raz, a zdolności to drugie (śmiech).A.H.: Czy łatwo Panu pogodzić tak wiele obowiązków,w tym pracę na rzecz US?W.D.: Łatwo. Bo jestem entuzjastą, człowiekiemszczęśliwym i spełnionym. Oczywiście chciałbymnp. mówić w trzech językach i w nich wykładać.Ale wtedy możliwe, że nie mieszkałbym w Polsce,bo ambicja by mnie rozpierała. To mogłoby spowodować,że jeszcze więcej czasu spędzałbymna uczelni. A ja obecnie twierdzę, że człowiek niemoże tylko pracować, musi też mieć czas na poprawęswojego ducha i życia pośród ludzi – rodziny.Ale wracając do pytania, to stwierdzam, że pracana rzecz US to dla mnie przyjemność. Co ważne,mam świadomość, że US mnie dobrze przyjął, więcja próbuję to odpracować i oto kilka przykładów.Jako szef katedry robię wszystko, by była ona dobrapod względem naukowym i dydaktycznym.Obecnie zespół prowadzi nie tylko badania z zakresuimmunologii czy wirusologii, ale wprowadziliśmytakże metody biologii molekularnej, którewymagają właściwego osprzętowania, które trzebaProf. W. Deptuła z zespołemfot. archiwumprof. W. Deptuły83