Zeszyt naukowy - całość - Wydział Zarządzania i Ekonomiki Usług

124
andrzej Piskozub
dotyczyły międzywojennych spraw morskich Polski. Dowiedziałem się z nich
wiele o pionierach, którzy działali przed 1926 rokiem, a później byli odsuwani
i przemilczani. Zgodnie krytykowaliśmy stworzony po zamachu majowym kult
Eugeniusza Kwiatkowskiego. Wiele z tych rozmów było dla mnie inspiracją przy
powstawaniu Polski morskiej, wydanej w 1986 roku. Dziesięć lat później zwrócił
się do mnie Jerzy Wenda, syn twórcy portu gdyńskiego Tadeusza Wendy, o interwencję
u władz miejskich Gdyni w sprawie należytego docenienia zasług jego
ojca. Miasto Gdynia akurat obchodziło sześćdziesięciolecie nadania praw miejskich,
kiedy opublikowałem o tym artykuł pt. amnezja Jubilatki, a który prezydent
Gdyni dotąd mi wypomina, ilekroć się spotkamy.
W 1968 roku, kiedy moja rozprawa habilitacyjna była już wydrukowana
i czekałem na jej obronę, doszło do wydarzenia wydawniczego, jakie okazało się
przełomowym w ocenie jej historycznego znaczenia dla zmiany pokoleniowej
w środowiskach ekonomiczno-transportowych w skali ogólnokrajowej, chociaż
początkowo nic tego nie zapowiadało. Bogusław Kalestyński, adiunkt z Warszawy
zajmujący się transportem lotniczym, zgłosił Wydawnictwom Komunikacji
i Łączności inicjatywę wydania pod jego redakcją pierwszego w Polsce, opracowanego
na taką skalę, podręcznika pt. Ekonomika transportu (pracy zbiorowej).
Autorami poszczególnych rozdziałów mieli być „najwybitniejsi” w Polsce
reprezentanci tej dziedziny. Dowiedziałem się o tym, kiedy Kalestyński listownie
zwrócił się do mnie z prośbą o podanie mu adresów korespondencyjnych
proponowanych przez niego autorów z sopockiej WSE. Przesyłając mu te
adresy, odwrotną pocztą napisałem, że chętnie podjąłbym się przygotowania rozdziału
pierwszego pt. Przedmiot ekonomiki transportu z uwagi na jego zbieżność
z tematem mojej rozprawy doktorskiej. Kalestyński odpisał mi, że to niemożliwe,
gdyż autorem tego rozdziału będzie Ignacy Tarski. Uznałem sprawę
za zakończoną, lecz wkrótce otrzymałem od niego kolejny list, w którym prosił
mnie o autorstwo nie tylko rozdziału pierwszego, ale również i drugiego, gdyż
proponowani przez niego autorzy tych rozdziałów (autorem drugiego miał być
Marian Madeyski) odmówili swego udziału w przygotowaniu tego podręcznika.
Co się stało? Otóż wszyscy proponowani „najwybitniejsi” porozumieli się między
sobą i gremialnie odmówili udziału w przedsięwzięciu kierowanym przez
tak bardzo od nich niższego rangą młodego człowieka. „Przyszła koza do woza”
– Kalestyński musiał zwrócić się o współautorstwo podręcznika do transportowców
swojej generacji, którzy swą pozycję naukową budowali mozolnie, zdobywając
stopnie naukowe doktoratami i habilitacjami przygotowywanymi na podstawie
bardzo dobrej merytorycznie ustawy o szkolnictwie wyższym z 1958 roku.