2004/I - Larcier

–2°, c), gewijzigd bij art. 16 B. Vl. Ex. 28 oktober 1992, B.S.,
2 februari 1993, err., B.S., 11 september 1993
–3° vervangen bij art. 52, 2°, B. Vl. Reg. 12 januari 1999, B.S.,
11 maart 1999, inwerkingtreding: 1 mei 1999 (art. 83)
–5°, a), vervangen bij art. 52, 3°, B. Vl. Reg. 12 januari 1999, B.S.,
11 maart 1999, inwerkingtreding: 1 mei 1999 (art. 83)
1°, b)
– In geval van het onontvankelijk bevinden van een beroep dient
de indiener van dat beroep binnen veertien kalenderdagen na
het verstrijken van de periode van bekendmaking bedoeld in
artikel 31 van Vlarem I, hiervan per ter post aangetekend schrijven
in kennis te worden gesteld. Wanneer het bestreden besluit
liefst vijftien maanden na het instellen van het beroep werd genomen,
getuigt het in die omstandigheden van onzorgvuldig bestuur
de aanvraag onontvankelijk te verklaren zonder de verzoekende
partij de gelegenheid te geven de haar verweten procedurele
tekortkomingen recht te zetten. Evenmin kan met goed gevolg
worden ingeroepen dat de verzoekende partij de overheid
in verwarring had gebracht door een verkeerd bedrag aan dossiertaks
te storten (R.v.St., arrest nr. 55.596, 5 oktober 1995, NV
Werdes).
– Wanneer het bestuur milieuvergunningen, vermits slechts
10.000,- BF dossiertaks werd betaald in plaats van 20.000,- BF,
het beroepschrift van de verzoekende partij «van rechtswege onontvankelijk
verklaart», zodat daarover «geen uitspraak ten
gronde door de bevoegde Gemeenschapsminister kan gedaan
worden» en dossier dan ook «zonder verder gevolg (wordt) geklasseerd»,
dan is «de procedure voor het niet ontvankelijk bevonden
beroep» beëindigd. Bij ontstentenis van een tegen deze
individuele beslissing ingestelde vordering tot nietigverklaring is
deze definitief. De verzoekende partij kan later niet met toepassing
van artikel 159 van de Grondwet de onwettigheid ervan inroepen
(R.v.St., schorsingsarrest nr. 59.225, 25 april 1996, Bvba
Ruva).
3°
– Wanneer de aanvrager een nota had overgelegd waarin hij er
onder meer op wees dat het overgrote deel van de mestuitspreiding
– volgens het Mestactieplan de belangrijkste bron van ammoniakemissie
– op verdere afstand van het natuurgebied zal
gebeuren, er naar luid van datzelfde plan «geen beleidsinstrumenten
(bestaan) die kwaliteitsdoelstellingen relevant voor de
mestproblematiek bepalen», het natuurgebied bestaat uit gewone
weilanden en twee zeer kleine bospartijtjes welke niet bijzonder
«ammoniakgevoelig» zijn, er met milieukokers wordt gewerkt
en aangepast voeder wordt gebruikt, en op het desbetreffende
bezwaar wordt geantwoord dat «het dichtste natuurreservaatgebied
gelegen is op 625 meter in zuid-oostelijke richting,
zodat het risico voor overmatige ammoniakdepositie in dit gebied,
gelet op de afstand en richting, tot een aanvaardbare grens
beperkt wordt», dan is het bestreden besluit strijdig met
artikel 52, 3° Vlarem I, luidens hetwelk de uitspraak over het beroep
tegen een door de bestendige deputatie in eerste aanleg genomen
beslissing over een milieuvergunningsaanvraag «een gemotiveerde
beslissing omvat over de aanspraken of bezwaren
die door de indieners van het beroep werden gesteld» (R.v.St.,
schorsingsarrest nr. 57.585, 18 januari 1996, Claessens).
– Het bestreden besluit is strijdig met art. 52, 3° Vlarem wanneer
het geen melding maakt van het beroep van een beroepsindiener,
zijn argumenten niet weergeeft, ze evenmin behandelt, uitsluitend
verwijst naar het beroep van de exploitant, slechts gewijd
is aan de daarin ontwikkelde argumentatie en wanneer de
essentiële bezwaren onbesproken blijven (R.v.St., arrest
nr. 57.816, 25 januari 1996, VZW Wijkkomitee Geuzen-Velden).
– Wanneer het bestreden besluit melding maakt van tien beroepsschriften
maar niet van dat van de eerste verzoeker en het
evenmin is opgenomen in het administratief dossier, heeft de
minister geen uitspraak gedaan over het beroep van de eerste
verzoeker (R.v.St., schorsingsarrest, nr. 60.342 van 20 juni 1996,
Lallemant-Schamp).
–Luidens artikel1, 1°, Vlarem I-besluit wordt voor de toepassing
van dit besluit verstaan onder «de Gemeenschapsminister»: het
lid van de Vlaamse Executieve tot wiens bevoegdheid de bescherming
van het leefmilieu behoort. Het betreft aldus deze Minister,
die de door art. 52, 3° en 5°, a), van dit besluit bepaalde
termijn van vijf maanden te rekenen van de ontvangst van het
beroep om hierover uitspraak te doen moet in acht nemen, en
aan wie te dien einde het in art. 51, § 1 en 2, bedoelde beroepschrift
moet worden verstuurd. Wanneer de exploitant zijn
beroepschrift tegen een door de bestendige deputatie genomen
weigeringsbeslissing verzendt aan de Voorzitter van de Vlaamse
Executieve, en niet aan de Vlaamse Minister van leefmilieu, zoals
nochtans is voorgeschreven door het te dezen toepasselijke
art. 51, § 2, Vlarem I, doet de doorzending van dit beroepschrift
naar de bevoegde Minister geen verschuiving of verlening van
de termijn om uitspraak te doen ontstaan, maar komt het aan de
beroepsindiener toe te bewijzen dat de minister méér dan vijf
maanden vóór de in beroep genomen weigeringsbeslissing het
beroep heeft ontvangen. Wanneer een dergelijk bewijs niet
wordt geleverd, niettegenstaande de minister beweert dat hij het
beroepschrift minder dan vijf maanden vóór de genomen beslissing
ontving, beschikt de beroepsindiener niet over een stilzwijgend
verworven milieuvergunning (Cass., 2 februari 1999, R.W.,
2000-2001, 124).
4°
– Blijkens artikel 52, 4°, van Vlarem I wordt de beslissing over
het beroep tegen een in eerste aanleg verleende milieuvergunning
niet individueel ter kennis van de bezwaarindieners gebracht.
De beroepsbeslissing dient wel, overeenkomstig het bepaalde
in artikel 52, 4°, a en b, juncto artikel 31 van Vlarem I,
aangeplakt te worden op de plaats van de exploitatie en op de
daartoe voorbehouden gemeentelijke aanplakborden gedurende
een periode van dertig kalenderdagen. De termijn voor het instellen
van het annulatie- en schorsingsberoep bij de Raad van
State gaat bijgevolg in met het verstrijken van de aanplakkingstermijn.
Luidens artikel 31, § 2, 1°, eerste lid, van Vlarem I, moet
de bekendmaking ten minste het volgende bevatten: «a) de mededeling
van de genomen beslissing; b) de aanduiding van de
dienst van het gemeentebestuur, waar gedurende de aanplakkingstermijn,
het besluit kan worden ingezien en waar mondelinge
toelichting kan worden bekomen; c) voor beslissingen
waartegen beroep mogelijk is: de mededeling tot en met welke
dag bij per ter post aangetekend schrijven beroep kan worden
ingesteld bij de bevoegde overheid». Het feit dat de kennisgeving
verkeerdelijk vermeldt dat de beslissing werd genomen door «de
gemeenschapsminister van de provincie Vlaams-Brabant» is niet
van die aard dat de verzoekende partijen erdoor konden misleid
zijn omtrent de genomen beslissing. Zij betwisten immers niet
dat de aanduiding van de sub b van bovenvermeld artikel 31,
§2, 1°, eerste lid, van Vlarem I bedoelde dienst van het gemeentebestuur
correct was, zodat zij op die dienst de thans bestreden
beslissing hadden kunnen inzien en de nodige mondelinge toelichting
konden verkrijgen. Bovendien kan in redelijkheid niet
worden aangenomen dat zij niet weten dat een provinciebestuur
geen gemeenschapsministers in zijn rangen telt. De verzoekende
partijen wijzen ook op een foutieve aanduiding van de termijn
om tegen de beslissing bij de Raad van State beroep aan te
tekenen. Uit de libellering van littera c van het meervermelde
artikel 31, § 2, 1°, eerste lid, van Vlarem I, voornamelijk uit het
gebruik van het woord «bevoegde overheid» – de Raad van State
kan bezwaarlijk als een overheid worden gekwalificeerd – lijkt
op het eerste gezicht te moeten afgeleid worden dat aldaar de
administratieve beroepen worden bedoeld. Artikel 19, tweede
lid, van de gecoördineerde wetten op de Raad van State stelt van
zijn kant dat de beroepstermijnen alleen een aanvang nemen op
voorwaarde dat de betekening door de administratieve overheid
van de beslissing het bestaan van het annulatieberoep «alsmede
de in acht te nemen vormvoorschriften en termijnen vermeldt».
Daargelaten de vraag of een aanplakking als een «betekening»
kan worden beschouwd, lijken de verzoekende partijen zich niet
op die bepaling te kunnen beroepen – zij doen dit trouwens ook
niet expliciet –, vermits hun belangen door die foutieve vermelding
niet geschaad lijken te zijn. De termijn die wordt vermeld
om annulatieberoep aan te tekenen, namelijk 17 september
1999, is immers zestig dagen korter dan de reële beroepstermijn.
Uit niets blijkt dat het door die foutieve vermelding is dat zij
slechts op 12 januari 2000 hun vordering hebben ingesteld. Ten
slotte kunnen de verzoekende partijen zich thans in redelijkheid
ook niet beroepen op de foutieve aanduiding van de vormen
waarin het beroep moet worden opgesteld, nu zij in het verleden
reeds een ontvankelijk en gegrond annulatieberoep hebben ingesteld
tegen de voor betrokken rioolwaterzuiveringsinstallatie
verleende milieuvergunning, zodat zij blijkbaar goed weten hoe
zij een vordering voor de Raad van State moeten inleiden (R.v.St.,
schorsingsarrest nr. 89.839, 28 september 2000, Frans Peeters).
Afdeling III
Bijzondere bepalingen
Art. 53. In afwijking van de bepalingen van
artikel 50, 5° en van artikel 52, 5° gelden wanneer
het beroep betrekking heeft op een vergunningsaanvraag
die heeft geleid tot een vergunning op
proef en bij gebreke aan uitspraken binnen de gestelde
termijnen, de volgende stilzwijgende beslissingen:
1° indien [binnen de gestelde of in voorkomend
geval binnen de verlengde termijn] geen uitspraak
is gedaan over een beroep tegen een in eerste aanleg
verleende vergunning op proef, geldt bij het
MILIEUVERGUNNING – Vlaanderen
B. Vl. Ex. 6 februari 1991 «Vlarem I»
verstrijken van de termijn van de vergunning op
proef:
– de beslissing in eerste aanleg over de vergunningsaanvraag
na de proefvergunning overeenkomstig
de bepalingen van artikel 40, § 4;
– de stilzwijgende weigering wanneer vóór het
verstrijken van de termijn van de vergunning op
proef geen uitspraak in eerste aanleg werd gedaan;
2° indien [binnen de gestelde of in voorkomend
geval binnen de verlengde termijn] geen uitspraak
is gedaan over een beroep tegen een al of niet stilzwijgende
beslissing in eerste aanleg over de vergunningsaanvraag
na de proefvergunning, wordt
de vergunning geacht te zijn bekomen voor een
termijn van 20 jaar, de termijn van de proefvergunning
inbegrepen; in dat geval gelden de voorwaarden
zoals bepaald in artikel 50, 5°, b) en
artikel 52, 5°, b).
–1°, inleidende zin, gewijzigd bij art. 53 B. Vl. Reg. 12 januari
1999, B.S., 11 maart 1999, inwerkingtreding: 1 mei 1999
(art. 83)
–2° gewijzigd bij art. 53 B. Vl. Reg. 12 januari 1999, B.S.,
11 maart 1999, inwerkingtreding: 1 mei 1999 (art. 83)
[Art. 53bis. § 1. In geval de uitspraak, bedoeld
in artikel 50, 3°, en 52, 3°, een vergunning op
proef omvat, wordt zonder extra formaliteiten een
definitieve beslissing over de milieuvergunningsaanvraag
genomen vóór het verstrijken van de termijn
van de vergunning op proef.
§ 2. Voor de beslissing, bedoeld in § 1, verloopt de
procedure als volgt:
1° wanneer de Vlaamse minister de vergunning
op proef heeft verleend:
a) uiterlijk vier maanden voor het verstrijken van
de termijn van de vergunning op proef vraagt de
Vlaamse minister of de daartoe gemachtigde
ambtenaar van de afdeling Milieuvergunningen
van de administratie voor Milieu-, Natuur-, Landen
Waterbeheer van het departement Leefmilieu
en Infrastructuur aan de overeenkomstig
artikel 58 met het toezicht belaste ambtenaren
een evaluatieverslag met betrekking tot de inrichting;
dit verslag wordt binnen een termijn van dertig
dagen aan de gewestelijke milieuvergunningscommissie
bezorgd;
b) de Vlaamse minister of de gemachtigde ambtenaar,
bedoeld in a), verzoekt, uiterlijk vier maanden
voor het verstrijken van de termijn van de vergunning
op proef, de gewestelijke milieuvergunningscommissie
om advies;
c) de overheidsorganen die overeenkomstig
artikel 20 advies dienen te verlenen alsmede de
gewestelijke milieuvergunningscommissie, brengen
hun advies uit overeenkomstig de bepalingen
van de hoofdstukken VI en VII met dien verstande
dat de gewestelijke milieuvergunningscommissie
advies dient te verlenen uiterlijk dertig kalenderdagen
vóór het verstrijken van de vergunning op
proef;
de voorzitter en de secretaris van voornoemde
commissie zorgen voor de uitvoering van de hen
door artikelen 27 en 28 toebedeelde opdrachten;
Editie 2004/I (1 januari 2004) – © Larcier Deel VII 347