Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Hijzelf deed niets liever, dan woeste ritten op een paard maken
door de uitgestrekte bossen rond „Caldenhove", het fraaie buiten
aan de noordrand van de Veluwe, dat door de bewoners van
het nabijgelegen dorpje „het kasteel" genoemd werd. En 's winters
jaagde hij met zijn vrienden en zakenrelaties. Tot zijn veertigste
jaar was de oude heer een vermetel alpinist geweest en niets en
niemand kon hem weerhouden, als hij in het voorjaar naar Zwitserland
of Zuid-Duitsland reisde, om, tezamen met beroemde gidsen,
gedurfde bergtoeren te ondernemen.
Evert's vader vermoedde niets van de innerlijke strijd, die zijn zoon
telkenmale moest leveren als hij voor de een of andere onmogelijke
situatie kwam te staan. Het kwam eenvoudig niet bij hem op er ook
maar één ogenblik aan te twijfelen of Evert evenveel plezier had
in gewaagde ondernemingen als hijzelf. Evert leek op hem en daarmee
basta. Maar Evert zelf wist wel, dat hij zijn angst en zijn afkeer
van het emotionele bij zijn moeder kon terugvinden. Zijn moeder
was een lieve, zachte vrouw, die de roekeloosheden van haar
man een huwelijk lang met een bevende glimlach om haar mond
had aangezien. Zij was dolblij, dat de jaren haar echtgenoot op
den duur weerhielden van veel wat haar vroeger de doodsschrik
op het lijf gejaagd had. Zij genoot van de rust, die er langzamerhand
voor in de plaats kwam. Haar tijd was eindelijk gekomen.
Zij kon nu voor hem zijn wat zij al die jaren verlangd had
te kunnen zijn, maar waartegen zijn bruisende vitaliteit zich altijd
had verzet.
De oude heer Caldenhove leerde op zijn beurt het genoegen van de
huiselijkheid kennen en hij moest toegeven, dat het rustig thuiszitten,
een sigaar roken, een kleine wandeling door het bos of een
visite bij de notaris of de burgemeester ook zijn goede kanten had.
Nu zijn lichaam de inspanningen van vroeger niet langer kon
dragen, richtte zich zijn belangstelling geheel en al op zijn beide
zoons. Zijn drie dochters interesseerden hem slechts in zoverre, als
10