Untitled - Stichting Papua Erfgoed

ken. Hij bleef achter, verborgen in het struikgewas, koud, hongerig
en doorhuiverd van een grenzenloze angst, die nergens door een
weerstand tegemoet kon worden getreden. Eerst laat in de middag
keerden de dragers terug met een groep uitgeputte polisie's, die
aan de pijlenregen der Waine-Papoea's waren ontkomen. Zij trokken
direct verder naar het noorden, in een wijde boog om het
Waine-gebied heen. In de avond van de volgende dag waren zij
tot op drie uren van Waris gevorderd. Hier durfden zij voor het
eerst een vuurtje te maken en zij aten uitgehongerd van de taaie,
donkerrode vleeslappen van een oude casuaris, die een van de
polisie's had weten neer te leggen.
De schrijver herademde. Hij begon, stukje bij beetje, zichzelf terug
te vinden. Hij werd weer Maiwe Aande, de schrijver van Waris.
Maar tegelijkertijd met het hervinden van zijn waardigheid en
persoon sloop een nieuwe, wurgende angst zijn hart binnen. De
toeans in Kota Baroe zouden van dit avontuur horen. Dit kon niet
geheim blijven. Hun toorn zou zich over zijn hoofd uitstorten.
Maiwe Aande zou worden afgezet als schrijver en hij zou terugkeren
naar de Vogelkop, waar hij de rest van zijn leven zou moeten
slijten als een Papoea, gewoon, zoals de anderen, in de kampong.
De morgen van de zesde dag brak aan en zij braken op voor de
laatste etappe. Moeizaam strompelden zij over de bergrug, die hen
nog van Waris scheidde, heen. En daar viel het nieuws als een
enorme hamerslag op de schaduw van wat eens Maiwe Aande geweest
was: toean controleur uit Kota Baroe zat in het posthuis van
Waris.
Neergebogen in zijn ellende kwam hij aan het hoofd van zijn
polisie's de kampong binnen. Hij richtte zijn aarzelende schreden
naar het posthuis. Hij voelde hoe de blikken van de kampongbewoners
op hem gericht waren.
Zij zwegen...
141