Untitled - Stichting Papua Erfgoed

familie-album zou worden opgeborgen: ja, toen heb ik eens een
maandje of wat in de wildernis gezeten.. .
In de toekomst een herinnering en nu... een mensenleven hoog,
breed en diep. Het volume van zijn bestaan ...
IV
legen de middag waren ze er plotseling.Niemand had hen zien
komen, geen geluid hadden zij gemaakt, toen zij met hun zevenen
uit de oetan te voorschijn kwamen en het bivak betraden. Zij zetten
hun barang op de grond en gingen zwijgend op hun hurken zitten.
Het waren de dragers, die de dag tevoren met het meel voor de
missie van Arso uit Kota Baroe waren vertrokken.
Tot grote vreugde van Evert bleek het, dat zij het meel in Nafri
hadden achtergelaten en daar een deel van de barang, die hij in
het kamponghuis had moeten laten staan, hadden meegenomen. Hij
vroeg de mannen wat zij in Nafri hadden gezien. Zij wisten hem
niet veel te vertellen. De kampong was uitgestorven, er waren
geen mannen, 's Nachts hadden zij echter wel de gedroste dragers
ontmoet, die gezegd hadden, dat zij waren teruggestuurd.
Evert was geërgerd over de huichelachtige manier van doen, waarvoor
Nafri in de loop van de jaren een beruchte naam had gekregen.
De korano had staan buigen en knikken, maar daarbij was
het gebleven: geen man in heel Nafri dacht er aan de barang uit
het kamponghuis naar Wembi te pikoelen. Hij hoopte, dat Van
Weghen tijd en gelegenheid zou vinden onverwachts in Nafri te
verschijnen, om er als een oud-Germaanse dondergod het kamponghoofd
te vertellen, waar het precies op stond. Na zo'n bezoekje van
het H.P.B, ging het wel weer voor een paar maanden. Maar het
waren beroerlingen en het zouden wel beroerlingen blijven. Nafri
was de zwakke plek van de hele tournee naar Waris.
38