Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Toen de eerste pijl van Bras uit zijn boog snorde en insloeg in de
borst van een Waine-man, vervaagden met één slag alle gedachten
aan onderhandelingen, alle plannen, alle verwachtingen. De pijl
sloeg in de borst van de man en het bloed sijpelde langs diens
achterover zakkend lichaam. Het bloed sijpelde ... Het trok een
grillige, rode weg over het zwarte vlees. Het bloed ... Het bloed...
Het bloed van de Waine-man drong in de blikken van die van het
Waris-gebied en begon te branden in hun hersenen. Er knapte iets
en er barstte een wilde golf van tomeloze vernielzucht naar buiten.
Het bloed was rood en de haat was rood.
Zij stonden één moment bewegingloos onder de enorme naar buiten
berstende spanning in hun bloed en toen schreeuwden zij met
een groot en machtig geluid.
Zij sprongen opzij en verborgen zich achter en tussen de hutten
van de kampong, vanwaar zij hun pijlen lieten flitsen van de strakgespannen
pees.
Zij schreeuwden in een overweldigend gevoel van bevrijding en
geluk, een bijna zinnelijke gewaarwording van bloed, dat hamerde
in hun lichaam, een bandeloos en zinneloos uitleven van een diep
in hun hart barnende moordzucht.
Hun lichamen spanden zich, veerkrachtig en soepel als tijgers voor
hun sprong. Het zweet stroomde langs hun lijven, hun ogen waren
wijd opengesperd en het bloed brandde in hun extatische blikken.
Zij zagen de geschenken, die zij hadden meegebracht, niet meer.
Zij zagen slechts die van Waine en hun pijlen flitsten, hun stemmen
krijsten hoog en gillend, soms krampend in hun keel, wild en ongetemd.
De demonen van de oetan stortten zich uit de muur van
groen en vereenzelvigden zich met de glimmende, zwarte lichamen,
die dansten en sprongen, knielden en slopen. Zij vlogen op elkaar
in en staken en sloegen, schoten en trapten. Zij waren reuzenherten,
krakend met de geweien tegen elkaar als in de bronsttijd.
De oetan verhief haar stem. De vogels begonnen te schreeuwen.
126