Untitled - Stichting Papua Erfgoed

de deuringang, oprijzend uit de mist, ijl tegen de bijna wit-blauwe
lucht afsteken, ragfijn in de tekening van stam, takken en bladeren
als een oude Japanse prent op zachte zijde geschilderd.
Poesjie kwam het vertrek binnen. Hij wilde hem iets vragen, maar
de woorden bevroren op zijn lippen toen hij Evert's blik ontmoette
en hij sloop weg.
Evert Caldenhove zwaaide mee met de acrobatiek van zijn gedachten
en hij trachtte ze terug te brengen op het platform van de
werkelijkheid door te spreken.
„Dit is verschrikkelijk," zei hij.
De schrijver boog zich naar voren om te trachten hem te verstaan,
maar de taal was hem vreemd.
„Dit is rampzalig," ging Evert verder. „Dit is een zwijnenkeet, waar
ik geen raad mee weet. Waarom is die lamstraal van Van Weghen
niet komen opdagen? Die zit op zijn achterste te luibakken in Kota
Baroe en laat mij alleen de boel opknappen."
De schrijver kuchte. Het klonk als een krakend pistoolschot.
Evert schrok. „Laat ik niet gaan zitten kankeren," zei hij. „Van
Weghen kan er per slot van rekening ook niets aan doen." Hij ging
rechtop zitten, streek met zijn vingers zijn haren achterover, zette
zijn vechtpetje op en sloeg toen zacht met zijn vlakke hand op de
tafel. „Schiet maar op," zei hij hard tegen Maiwe Aande. „Zie dat
je wat op je verhaal komt." Hij maakte een vegende beweging met
zijn hand. „Allemaal d'r uit hier! Vort! Vanmiddag om vier uur zijn
jullie hier terug, de korano's, de polisie's en jij ook, schrijver!"
Zij herademden als was met de plotselinge activiteit een loden last
van hun schouders gevallen. Zij drongen het vertrek uit naar buiten,
waar de kampongbevolking hen opwachtte in een geroezemoes
van praten en vragen, schreeuwen en joelen.
Evert zag hen gaan en hij was blij alleen te zijn. Hij zat rechtop en
bewegingloos; alleen zijn rechterhand, die zijn vulpen omklemde,
maakte kleine, schrijvende bewegingen. Hij tekende zorgvuldig
144