Untitled - Stichting Papua Erfgoed

als je niet halverwege in de oetan wilt blijven steken om te verkommeren!"
Het was misschien wel zo. Zelfs de zachtzinnige pater
Piet moest af en toe met enige verheffing van stem spreken als hij
iets gedaan wilde hebben. Maar ideaal vond Evert het niet.
„Het zijn geschikte jongens," had Van Weghen gezegd, „maar ze
hebben de kuren van kinderen en zonder koloniaal op te treden
moet je ze af en toe wel laten weten, dat je er ook nog bent. Kijk,
je kunt het die lui niet uitleggen, dat je hier niet bent gekomen om
van ze te profiteren. Mijn hemel! Profiteren kun je overal ter
wereld beter doen dan op Nieuw-Guinea. Wij hebben hier een
taak. Een hele bevolking dient uit het stenen tijdperk naar boven
gehaald te worden en zachte heelmeesters maken stinkende
wonden."
Terwijl de korano, gevolgd door Poesjie, de heuvel afholde om de
dragers, die tot diep in de nacht hadden gedanst en nu doodop op
hun tampatjes lagen te snorken, te porren, ging Evert ondanks alles
glimlachend zitten. De situatie, waarin hij verkeerde, deed hem
denken aan een zijner kennissen, die eens zijn zoontje behoorlijk
onder handen had genomen, omdat hij op straat was blijven spelen,
in plaats van naar huis te komen voor het avondeten. — Het zijn
kinderen, dacht hij. — En je kunt van ze gaan houden, beweerde
pater Piet. Alleen liefde kan hier iets bereiken, zei hij. Liefde betekent
ook strengheid op zijn tijd. Er is zo ontzettend veel van ze
te maken...
De dragers kwamen langzaam de heuvel op en stonden even later
voor hem met wezenloze slaapgezichten. Hij zag wel in, dat het
weinig zin zou hebben de kerels nog eens extra de huid vol te
schelden. Zwijgend wees hij op de barang.
Zij bukten zich en bonden de pakken met de vezelbanden rond hun
voorhoofd op hun rug en liepen in ganzepas achter elkaar de
oetan in.
De korano stond er bij met een uitdrukkingloos gezicht. Hij was
101