Untitled - Stichting Papua Erfgoed

voor de toch al zo smakeloze rijst. Er was geen tijd de oetan in te
trekken om een vogel of een varken te schieten. De kali bond hen,
van het eerste ochtendgloren tot aan de schemer van de snel vallende
avond, met wrede en niets ontziende heerszucht aan zich
vast. Slechts met de uiterste krachtsinspanning slaagden zij er in
dagelijks de uitgepaalde acht kilometer af te leggen. Zelden gebeurde
het, dat zij een honderd meter konden prauwen. De rotsblokken
en de stroomversnellingen maakten dit onmogelijk. Meestentijds
stonden de drie dragers tot aan hun middel in het kolkende
water, sjorden, sleepten en worstelden om de prauw over de gevaarlijkste
plekken heen te trekken. Dikwijls was het water sterker
en sloeg de smalle, wankele prauw op drift, als een dor blad meegevoerd
op de golven, tot zij krakend vastliep in een bocht. Duizend
meter per uur was de hoogste snelheid, die zij in het razende
water konden bereiken.
Na twee dagen probeerde Evert of het mogelijk was zich langs de
oever door de oetan een weg te banen, maar er was een schier ondoordringbare
rimboe van struiken en doornige klimplanten. Iedere
meter moest met de parang worden schoongekapt en toen hij, een
uur lang hijgend en transpirerend, dodelijk vermoeid, nauwelijks
vijftig meter was gevorderd, keerde hij mismoedig naar de prauw
terug.
De uren smolten tot een traag stromende brij van tijd. De zon
vlijmde meedogenloos en etste zijn lichaam. Zijn ogen, voortdurend
in een beschermende spleet saamgetrokken, krampten pijnlijk. Het
bewustzijn van het zien ebde langzaam weg bij iedere hamerslag
van het bloed tegen de binnenkant van zijn schedel. Zijn denken
verzandde in hitte en tijd. In elkaar gedoken zat hij op het vlondertje
van de prauw, zijn handen klemmend om de rand geslagen, om
het schokken en wentelen van het vaartuig op te vangen. Zijn voetzolen
schenen één te worden met de randen van de prauw. Zijn
voeten werden logge blokken cement, zonder gevoel, slechts die-
66