Untitled - Stichting Papua Erfgoed
Untitled - Stichting Papua Erfgoed
Untitled - Stichting Papua Erfgoed
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
achter hun muren mensen. Het was prettig te fantaseren, wie er<br />
woonden en de kaleidoscoop van hun levens te verzinnen.<br />
Zaterdagsavonds stonden de werkers van het Leger des Heils bij de<br />
Westerkerk. De regen deed hen donker glimmen. Hun zingende<br />
stemmen klonken hoog en ijl door de natte avond. Het koper van<br />
hun muziekinstrumenten vlamde kil in het licht van de straatlantaarns.<br />
Een langsgierende tram duwde hun gezang weg in het<br />
ratelen van de wagens. De takken van de bomen dropen met uitgespreide<br />
vingers boven hen. De duisternis onder de bomen sloeg<br />
dood tegen de hoge muren van de kerk.<br />
De regen viel...<br />
De regen bracht Evert terug naar het bivak Merren. — Morgenochtend<br />
om vijf uur vertrek ik met mijn zeven dragers, dacht hij. —<br />
De laatste etappe naar Waris ...<br />
Dat was de werkelijkheid, maar de regen vlaagde hem heen en<br />
weer in de tijdloosheid van verleden naar heden en weer terug. Hij<br />
lag languit achterover in zijn hangmat en hij liet zich meevoeren in<br />
een behaaglijke willoosheid. Het verleden was nog nooit zo sterk<br />
aan hem opgedrongen als nu. Van het ogenblik af, dat hij de tournee<br />
begon, was het verleden iets onwerkelijks geweest, iets, waarvan<br />
hij zich nauwelijks kon voorstellen, dat het ooit een realiteit in<br />
zijn leven geweest was.<br />
— Misschien is het een teken, dat ik de oetan de baas ben gebleven,<br />
peinsde hij. — Ik herleef als Evert Caldenhove, die vroeger in Holland<br />
woonde en een eigen omgeving had en tegelijk ben ik Evert<br />
Caldenhove, het eilandje middenin een eindeloze oetan-oceaan. Ik<br />
sta op de drempel tussen wereld en oer-natuur en ik keer terug<br />
naar het verleden, naar de werkelijkheid van een eigen, vertrouwd<br />
leven. Doe ik dit om mijn eenzaamheid af te reageren? Is het een<br />
reactie op de vermoeienissen van de afgelopen uren, waarin ik over<br />
berghellingen glibberde? Of is het een begin naar mijn eigen evenwicht,<br />
dat balanceert tussen wereld en oetan? Groei ik boven beide<br />
111