Untitled - Stichting Papua Erfgoed

al kleine stukjes riet. Zij waren naakt op een klein, van bruingeworden
rietvezels gevlochten schaamschortje na. De kinderen
hadden dikke, gezwollen buikjes. De beentjes waren dun en stakig
als van oedeemlijders en de meesten waren overdekt met een witte,
schilferige cascado-schimmel.
De vrouwen stonden zwijgend bijeen voor de deuropening en zij
namen het laatste licht van de trage avond weg, die de smalle
Tdoof, in de oetan boven de kali, dichttrok met duisternis.
Evert wrong met langzame gebaren en moeilijke slikbewegingen
wat rijst naar binnen. Hij voelde geen honger en hij meende, dat
het oververmoeidheid was, maar toen hij zijn hangmat naast de
rook van het vuurtje spande, werd hij duizelig en hij wist, dat hij
ziek geworden was. Hij liet zich naast het vuur vallen en staarde
misselijk in de flakkerende vlammetjes, even zijn ogen dichtknijpend
tegen de scherpe rook. Toen vlijmde er een scherpe kramp
als een mes door zijn onderlichaam. Alles begon te draaien voor
zijn ogen en aan zijn oren zoemde een zachte bromtoon. Zijn keel
klemde dicht, zijn maag schokte en wrong zijn mond open in grote,
krampende braakbewegingen. Hij krabbelde overeind en liep gebogen,
graaiend met zijn handen naar steun, het deurgat uit. Hij
viel, meer dan hij liep, de tien treden van het wrakke trapje af. Een
dikke, gonzende tros vliegen wolkte om hem heen en de lucht was
vol van in snelle, gierende vluchten heen en weer schietende,
zwarte muskieten.
— Dysenterie, dacht hij en hij draaide het woord een tijdje in zijn
gedachten om en om, als een kind, dat met zijn verjaardag een
kleurige bal ten geschenke heeft gehad. — Dy... sen... te... rie...
Het was een lichtvoetig, bijna vrolijk woord.
— En ik heb geen enkele obat, behalve wat kinine ...
Hij strompelde terug naar de hut, naar het rokerige vuurtje, naar
de maskergezichten der Papoea's, als vreselijke droOmgestalten
rondom hem in het flakkerend schijnsel van de vlammen.
70