Untitled - Stichting Papua Erfgoed

krijgen en zeker niet gek zou worden. Het was niet zozeer die
weddenschap, die hem deed aarzelen naar Hollandia terug te keren
als wel de gedachte, dat hij dan morgen weer opnieuw zou moeten
beginnen, weer opnieuw zijn angst zou moeten overwinnen. Zijn
eerste tournee was aangevangen. Hij zat in Nafri. Het was niet ver,
goed, maar het was een begin. Teruggaan betekende een nederlaag,
ook al had hij zo'n prachtige verontschuldiging aan de dertien
dragers, die het vertikt hadden klaar te staan om voor tachtig cent
per dag door de blubber van de oetan te sjouwen met twintig kilo
op hun nek.
— Verder gaan dus?
Hij stond weer op en liep naar buiten.
De barang lag nu netjes opgestapeld op het strand. Twintig grote
pakken. Geen vrachtje, dat je voor het gemak maar even onder je
arm meeneemt.
Hij smeet met een driftig gebaar zijn sigaret op de grond en zette
er zijn hak op. Toen liep hij met grote passen naar het kamponghoofd
toe, die met Polisie Arnold bij de barang stond. De anderen
zaten een paar meter verder op hun hurken en staarden voor zich
uit als ging de hele kwestie hun niets aan.
„Wanneer komen die dertien kerels terug?" vroeg hij op scherpe
toon, toen hij vlak voor het kamponghoofd stond.
De man week verschrikt een pas achteruit. „Morgen, toean!" zei hij
zwakjes. „Morgen zeker!"
Evert wendde zich tot Polisie Arnold. „We gaan verder. Trommel
die zeven bij elkaar. De barang wordt overgepakt. Alleen het hoognodige
wordt meegenomen." Abrupt draaide hij zich weer om naar
de korano. „En die dertien lammelingen volgen morgen, begrepen?
Met de pakken, die we in het kamponghuis zullen achterlaten. Er
hangt wat boven je hoofd als het niet gebeurt."
„Saja, toean! Saja..."
Het werd passen en meten. De volgorde van de dragers moest wor-
22