Untitled - Stichting Papua Erfgoed

lopen met het gemak als wandelde hij op een goed aangelegde
weg.
Langzamerhand werden de struiken hoger en hoger. Zij werden
bomen. Het brandende zonlicht werd dampende schaduw. Zonder
dat zij het ogenblik, waarop het gebeurde, konden betrappen, betraden
zij het eigenlijke oerwoud. Zij werden verzwolgen in een
oceaan van groen. Het licht was vaal en flets, zoals dat zijn kan in
een kamer aan de zonzijde, waar groene lancaster-gordijnen voor
de ramen zijn neergetrokken. Het zingen der ontelbare vogels en
het snerpend tjirpen van de krekels vloeide samen tot één groot,
schel geluid. Na een kwartier was het zo met zijn indrukken vervlochten,
dat hij het nauwelijks nog hoorde, evenmin als hij zich
nog langer bewust was van de enige en overheersende kleurimpressie:
groen, groen, groen ...
De vurige nijptang van de zon, die zijn zwoegend lichaam in een
felle greep had gehouden, verloor haar kracht tegen de groene
schemer boven zijn hoofd. Het lopen viel hem nu makkelijker, al
had hij nog moeite genoeg Polisie Arnold bij te houden.
Van Weghen had hem verteld van een journalist, een nogal zwaarlijvig
man, die Nieuw-Guinea was komen bezoeken. Hij wilde met
alle geweld het rimboekruisje achter zijn naam hebben. Zij hadden
hem toen naar een tam stukje bos ergens langs de weg tussen
Hollandia-stad en de haven gebracht. Voor het begin wilden zij het
hem niet al te moeilijk maken.
De man had zich met veel moeite een paar honderd meter door de
oetan geworsteld en was toen plotseling stil blijven staan. „Is het
verderop precies zo?" had hij gevraagd. Ze moesten dat toegeven.
Per slot van rekening zijn alle bomen eender. De journalist was
direct teruggekeerd. „Dan heb ik het wel gezien," had hij gezegd.
Van Weghen vertelde dit verhaal luid-lachend als was het een
goede mop, maar Evert had de bewering van de journalist nog niet
zo onredelijk gevonden. „Het is toch waar!" had hij gezegd. „Een
25