Untitled - Stichting Papua Erfgoed

uit...? Keer ik als mens terug naar mijn geestelijk niveau, zoals de
kompasnaald zich steeds naar het noorden keert?
De regen bruiste op het atapdak en hij liep door de stad met opgeslagen
kraag, de handen diep in de zakken van zijn regenjas en
zijn pijp, met af en toe een waaiende vonk, in zijn mond.
De trams waren broeierig; er hing een muffe stank van natte
regenkleren. De mensen hadden bleke gezichten en starende ogen.
Uit de kroegen schetterde muziek. De verlichte winkel-etalages
weerkaatsten rood, groen en helder wit op de natte trottoirs. Een
hoge lichtreclame trilde over het asphalt. Langs hem heen liepen
de duistere gestalten van mensen, sommige als grote vleermuizen
onder zwarte parapluies. Een ver carillon rinkelde natte klanken
over de verregende stad, die was uiteengevallen in duizenden
aparte wereldjes, gescheiden door de regen, die ruiste ...
Poesjie stond voor hem met een kop gloeiende koffie. De schakel
met het verleden brak in een nieuwe, oorverdovende roffel van het
water op het dak van het posthuis in bivak Merren.
De nacht hing dik, log en nat over de wereld...
IV
JEvert schrok wakker. Hij ging rechtop zitten. Onafgebroken bulderde
de regen rond de hut. Het was koud. Hij huiverde onder
zijn deken. Zijn vuurtje was uitgegaan en het vertrek was vol
schimmige schaduwen, waarvan hij zich verbeeldde, dat zij bewogen
als hij er lang naar keek. Hij liet zich uit zijn hangmat zakken
en schuifelde naar de deur. Buiten lagen de vuurtjes van de
dragers onder het afdak na te gloeien in zachte sprankelingen rood
vuur. Vlak voor de galerij hoorde hij een zacht kraken. Er bewoog
zich daar iets. Voorzichtig liep hij verder, totdat hij bijna de regenvlagen
middenin zijn gezicht voelde. In het bijna uitgedoofde vuur
112