Untitled - Stichting Papua Erfgoed

hadden gevochten, sloegen de brug over de peilloos diepe rivier
van bewusteloosheid.
Als een dode was hij door de drie koelies de kampong binnengedragen.
Zijn benen waren opgezwollen als werd hij door
«lefantiasis geteisterd en zij waren bedekt met vuurrode koortszweren.
Pater Piet, die op zijn missie in Yetti was, werd gewaarschuwd
en holde in een ijltempo dwars door de oetan naar Wembi,
waar hij Evert ijlend in het posthuis aantrof. Hij schreeuwde met
krijsende kreten en begon dan te lachen als een waanzinnige. Er
waren perioden van urenlange, diepe bewusteloosheid. Gelukkig
had de mantri van Wembi obat voor hem. Wembi was een hoofdplaats
en de mantri was in staat hem met cibazol-injecties te behandelen.
Als de cibazol er niet geweest was, hadden ze hem naar
Kota Baroe moeten pikoelen en dat zou hij nooit overleefd hebben.
De kampongbevolking leefde mee.
„De arme stumpers waren als de dood, dat je het niet zou halen,"
vertelde pater Piet. „Ze waren bang, dat als de toean van Kota
Baroe in hun kampong zou sterven, zij naderhand straf-expedities
te duchten zouden hebben. Of zij het konden helpen, dat jij zo ongelofelijk
stom bent geweest op een onverantwoordelijke manier
naar Almin te reizen! Ik heb geprobeerd het de mensen uit hun
hoofd te prateni, maar zij waren niet te overtuigen." Het was ontroerend
geweest. Zij waren komen aandragen met alles wat zij
maar missen konden en meer dan dat: eieren, kippen, sago-koeken
en keihard gebrand varkensvlees. Zij brachten het met een vreemde
mengeling van vrees en werkelijk meeleven met de toean, die zo
door de boze geest der ziekte bezeten was.
Evert ervoer deze stemming, toen hij, na twee weken, voor het
eerst buiten kwam en gedurende de zonne-uren door de kampong
wandelde. De mensen groetten hem verlegen, nog steeds met iets
van schuwe eerbied, maar met werkelijke vreugde in de glimlach
rond hun mond. Zij stonden bijeengetroept voor de lage opening
86