Untitled - Stichting Papua Erfgoed

III
1 oen hij de volgende morgen wakker werd, aarzelde het eerste
licht in het oosten, boven de oetan. Hij keek op zijn horloge. Het
was nog geen vijf uur. Van buiten kwam de pittige, donkere geur
van koffie. Hij richtte zich op en maakte zijn klamboe open. Zijn
spieren en gewrichten waren pijnlijk stijf. Wat houterig liet bij zich
uit de hangmat vallen, geeuwde, krabde zich door zijn haren en
liep naar buiten. Daar zat Polisie Arnold bij een der vuurtjes koffie
te zetten. Zijn zwarte gezicht stond somber en dreigend en toen hij
Evert ontwaarde, sprong hij haastig op.
„De dragers zijn weggelopen, toean."
Evert moest daar eens even over nadenken. Hij ging op een der
blikken van de barang zitten en keek naar zijn blote tenen, die hij
op en neer liet wippen tussen de riempjes van zijn sandalen. „Wanneer?"
vroeg hij. Als deed het er wat toe of hij precies op de hoogte
gesteld werd van de tijd, waarop die kerels van Nafri er tussenuit
geknepen waren. Van Weghen had hem gewaarschuwd. „De kust-
Papoea's zijn grondig verpest door de Amerikanen, die hier tijdens,
de oorlog hebben rondgezworven," had hij gezegd, „en Nafri is de
beroerdste kampong van de hele kust."
„Vannacht, toean."
Polisie Arnold schonk een beker koffie voor hem in.
Voorzichtig slurpte Evert van de gloeiend hete vloeistof. „Mooie
bende!" zei hij toen. Hij wist, dat er een stel dragers uit Kota Baroe
was vertrokken met meel voor de missie in Arso. Als hij goed
rekende, moesten ze vandaag het Sekanto-bivak passeren. Er zat
niet veel anders op dan te blijven wachten tot ze kwamen opdagen,
dan konden ze het meel in het posthuis laten staan en zijn barang
verder pikoelen. Er zat zowaar nog een goede kant aan deze tegenslag.
Een dagje lanterfanten was nog niet zo gek na de vermoeienis
van de vorige dag, die met de nachtrust nog lang niet uit zijn,
34