Untitled - Stichting Papua Erfgoed

In het bivak riep hij de korano, de schrijver en de polisie's bij
zich en deelde hun het plan de campagne voor de volgende ochtend
mee. Het was tamelijk eenvoudig. Een van de polisie's zou ongewapend
naar Waine lopen, terwijl de anderen hem in de rug dekten.
Die polisie moest de kepala van Waine vertellen, dat er een
blanke gekomen was om vrede te sluiten. Die blanke had geen
kwade bedoelingen. Hij bood hun geschenken aan en hij zou zorgen,
dat er koelies kwamen om hun verwoeste kerwari-huis opnieuw
op te bouwen. Vrede wilde de blanke, geen oorlog ...
Als de zending van de polisie met succes bekroond was, zou Evert
zelf te voorschijn komen en de kampong binnengaan.
De schrijver, de korano en de polisie's moesten onder alle omstandigheden
op de achtergrond blijven. Evert wilde niet het risico
lopen, dat de woede der Waine-Papoea's opnieuw zou losbarsten.
Hij wist heel goed, wat hij riskeerde. Hij accepteerde het echter
met de Stoïcijnse kalmte van een soldaat, die in de oorlog een
vreemd huis binnentreedt, niet wetend of de vijand er een hinderlaag
gelegd heeft. Hij wilde, hoe dan ook, het conflict met Waine
in der minne schikken. Hij wist, dat als hij niet zou slagen, het vuur
van de oorlog door de oetan zou slaan. Aan de hemel zou, rood als
bloed, de wraak geschreven staan.
„Oe wa loe wellü"
Evert speculeerde op het element der verrassing. In het uiterste
geval zou hem dat in de gelegenheid stellen terug te trekken. Hij
had de polisie's achter de hand. Het enige, waarover hij zich werkelijk
zorgen maakte,was, dat de mannen zich niet zouden kunnen
beheersen en zonder zijn bevel af te wachten een lustig knalpartijtje
zouden beginnen. Hoewel de Papoea's op pijl en boog
meesters waren, konden ze met een geweer nauwelijks een olifant
op tien meter afstand raken. Maar het knallen van de schoten zou
al erg genoeg zijn om de woede der Waine-mensen in nog grotere
hevigheid te ontketenen.
153