Untitled - Stichting Papua Erfgoed

op „Caldenhove" gaan wonen, waar zij van dat ogenblik af een
rustig buitenleven zouden leiden.
Met verwondering, even kenbaar aan het nauw merkbaar fronsen
van haar fijne wenkbrauwen, luisterde zij naar zijn plannen en
toen hij was uitgesproken en op haar antwoord wachtte, wees zij
het voorstel zonder meer van de hand. Zij wilde wel buiten wonen,
maar zeker niet in Nederland. Haar hele leven lang had zij het
vochtige, kille klimaat van het land verfoeid. Door zijn indologische
studie had hij het in zijn hand, haar mettertijd een woonplaats aan
te bieden, waar zij niet het grootste deel van het jaar hoefde te
rillen van kou. Bovendien was zij helemaal niet van zins haar eigen
studie af te breken. Zij wilde wel verloven, maar met trouwen zou
zij zeker wachten totdat zij haar meesterstitel had behaald.
Haar woorden waren een streep door zijn rekening. Zij kwamen er
op neer, dat, als het hem inderdaad ernst was met zijn aanzoek, hij
moest zorgen zo spoedig mogelijk zijn studie te voltooien. Dan zou
hij moeten solliciteren bij het departement met het verzoek mettertijd
te worden uitgezonden, waarna hij dan gelegenheid zou hebben
haar komst voor te bereiden en zijn proefschrift te schrijven.
Misschien was dat het ogenblik geweest, waarop hij een andere
weg had moeten inslaan. Hij stond op een tweesprong en hij koos
de weg, waar hij aan het einde Heleen Geraerds meende te vinden.
Hij vond Nieuw-Guinea ...
Hij studeerde binnen het jaar af en kreeg een plaats op het
departement in afwachting van het ogenblik, waarop men hem zou
uitzenden. Hij dacht aan Curagao en Heleen Geraerds zei: „Het
waait daar nogal, geloof ik."
Zijn vader had zijn verloving met Heleen Geraerds zonder veel
geestdrift begroet. Het enige lichtpunt, dat hij in de situatie vermocht
te ontdekken, was het feit, dat Evert zijn slabakkerij aan de
universiteit had laten varen en zich, waar het de keuze van zijn
werk betrof, gelukkig weer een echte zoon van de oude Caldenhove
14