Untitled - Stichting Papua Erfgoed

en, die zij in bamboe-kokers persten en daarna in het vuur te
koken hingen.
Onder rauwe kreten, als messen kervend door de bezonken rust van
de late namiddag, werd een kleine zeug uit de oetan gedragen en
neergelegd op een bed van pisangbladeren. Het dier lag, donker
en een beetje afstotend, in de verstarde houding van een plotselinge,
krimpende dood, temidden van de mannen. De oudste, de
man, die het dier geschoten had, hakte met enkele flinke meshouwen
de kop van de romp. De ogen kierden glazig en wezenloos,
als sliep het dier nog en kon het ieder ogenblik ontwaken. Met
brede halen van de parang werd het lichaam opengesneden. Flabberend
puilden de ingewanden naar buiten en slibberden over de
pisangbladeren, onmiddellijk overdekt met een zwarte, wriemelende
koek van duizenden vliegen. De achterbouten en een lap van
de ribben werden losgehakt en verdwenen met spieren, beensplinters
en het vel, waaruit de borstelige, zwarte haren vijandig
opstaken, in een ijzeren pot met water, die inmiddels boven een
vuur te koken was gehangen.
Vijf dragers kwamen in aanmerking voor de verdeling van de rest
van het varken. De twee anderen waren van kampong Scofro, in
het district Wembi, waar het aan getrouwde mannen verboden was
varkensvlees te eten. Zij verdwenen met Evert's karabijn en twee
kogels de oetan in om te trachten een kroonduif of een casuaris te
verschalken.
De resten van het varken werden in stukken gescheurd en in gelijke
brokken onder de vijf mannen verdeeld. Zij draaiden hun
vleeshompen in pisangbladeren en legden ze in het vuur om ze te
laten roosteren. De oudste drager knauwde grommend aan de gebrande
kop, het vlees, de botten en het vel vermalend tussen zijn
sterke tanden. Behaaglijk slurpte hij van de grauwe hersenmassa.
Het vlees, dat nauwelijks tijd kreeg door te koken, was taai als leer.
43