Untitled - Stichting Papua Erfgoed

ambtenaar maakte in de droge, zakelijke zinnen van zijn relaas.
Hij mocht niet de sfeer van het land in het rapport leggen, slechts
nuchtere, zakelijk vastgestelde feiten.
De bewoners van de kampong waren teruggekeerd. Buiten in de
nacht speelde er een op een fluit; een zacht, rillend toontje, dat
door de nacht aarzelde en met nauw waarneembare stootjes werd
opgedreven tot een weemoedig melodietje. Voor het posthuis liep
een Papoea-politie heen en weer met rhythmische voetstappen.
De avondhemel, die uit de dalen optrok, slierde door de kampong,
huiverend kil als een lange, witte doodswade.
Evert zat voorovergebogen te schrijven. Zijn pen kraste op het
papier. Hij bouwde korte zinnen. Feiten. Tussen de feiten lagen
werelden...
De prauw met Polisie Arnold, die hem over de Jautefa-baai gepagaaid
had...
De sago-moerassen...
Pater Piet...
Wembi... Het Wilhelmus van de schoolkinderen. ..
De Bedeog-kali tot kampong Almin...
De razende bandjir...
De koortsen...
De genezing en een sigaar in een plastic-kokertje, gestuurd door
een moeder uit kampong Ulvenhout, ergens in Brabant...
Kombjeti danste. ..
De bergen ...
De regen ...
De maanden vol angst, pijn en zweet. Stukgelopen voeten en opengeschramde
armen en benen. Hitte en honger. Dorst en eenzaamheid.
De strijd van een man, die de oetan bevocht en de baas bleef,
omdat hij niet versaagde en omdat hij zijn zaak op God gericht had,
Die hem nabij was als de wanhoop en de nood tot aan zijn
koortsige lippen reikten.
115