Untitled - Stichting Papua Erfgoed

„Morgenochtend om zes uur zijn jullie allemaal hier present," zei
hij. „De korano van Waris zorgt voor vijftien koelies. Zie, dat je
voldoende eten meeneemt, want geduvel over het voedsel kunnen
we onderweg niet hebben. Wij vertrekken naar Waine."
De schrijver knikte nadrukkelijk. „Er zijn veel mannen in Waris,"
zei hij, groeiend in zelfbewustzijn. „Zij willen allen mee. Het zijn
goede mannen, toean. Zij kunnen vechten!"
„Hou jij je bek!" snauwde Evert. „Prent één ding goed in je stomme
hersens, schrijver. Er wordt niet gevochten! Je hebt al genoeg in de
soep getrapt. Je kunt er op rekenen, dat je een zware pijp zult
roken, dat beloof ik je."
Maiwe Aande kroop in zijn schulp. Hij schrompelde in elkaar tot
een zielig hoopje mens.
„En jullie houden allemaal je mond dicht tegen iedereen!" ging
Evert verder. „Begrepen? Niemand heeft er iets mee te maken. Als
ik ontdek, dat een van jullie zijn bek niet heeft gehouden, sla ik 'm
persoonlijk zijn hersens in. Nou ingerukt!"
De mannen salueerden. Zij stonden overdreven stram in de houding.
De taal, die Evert over hun hoofd had losgelaten, was de taal,
die zij verstonden en respecteerden. Het prestige was ongeschokt.
Zij marcheerden tevreden en gerustgesteld naar de kampong terug.
Evert Caldenhove stond op de voorgalerij en keek hen na. — Dus
nou zit ik er aan vast, dacht hij. — Morgen vertrek ik naar Waine
en ik zal eens zien of er vrede te sluiten is. Als het allemaal op niets
uitloopt, moet er een strafpatrouille volgen en daar voel ik weinig
voor. Die knapen in Waine zullen er de dupe van zijn. Bij tientallen
worden ze neergeknald en dat allemaal voor een kwestie, waarin
zij op slot van zaken niet eens de grootste bokken hebben geschoten.
Hij zuchtte en ging langzaam naar binnen.
— Rechtvaardigheid is maar een wankel begrip als het gepaard
gaat met prestige, dacht hij moe. — Als we de zaak laten lopen,
147