Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Toen sprong de angst in hem los. Hij liet zich op de grond vallen,
languit, het hoofd in zijn armen begraven. Hij snikte. „Moeder!"
De bandjir raasde zijn donderend antwoord.
„Vader!"
De hut bewoog heen en weer als door een enorme hand bewogen.
„Heleen!"
De storm loeide met lang aangehouden huilen en rukte aan het
atapdak.
Hij groef zijn nagels in de voegen tussen de bamboe. Hij drukte
zijn lichaam tegen de grond en de wand, vechtend tegen zijn waanzinnige
verlangen het allemaal op te geven, naar buiten te gaan en
zich in de bandjir te storten om meegesleurd te worden naar een
bandeloze eeuwigheid.
Zijn angst stond levensgroot over hem heengebogen en trok een
kille vinger langs zijn ruggegraat.
„Help!" schreeuwde hij. „Moeder! Vader! Heleen! God!"
En het antwoord kwam uit de donder van de bandjir tot hem met
een luide, vragende stem, waarvan de woorden hem vertrouwd in
de oren klonken.
„Waar waart gij toen Ik de aarde grondde . ..?"
De pijn in zijn buik begon weer als vuur te branden. Het hielp hem
om bij bewustzijn te blijven, want hij luisterde ...
„Zijt gij gekomen tot de schatkamers der sneeuw en hebt gij de
schatkamers van de hagel gezien, die ik ophoud tot de tijd der benauwdheid,
tot de dag van de strijd en de oorlog? Waar is de weg,
waar het licht verdeeld wordt en de oostenwind zich verstrooit op
de aarde? Wie deelt voor de stortregen een waterloop uit, en een
weg voor het weerlicht van de donder? om te regenen op het land,
waar niemand is, op de woestijn, waarin geen mens is; om de
woeste en het verwoeste te verzadigen, en om het uitspruitsel der
grassprietjes te doen wassen. Heeft de regen een vader? of wie
baart de druppelen van de dauw? Uit wiens schoot komt het ijs
78