Untitled - Stichting Papua Erfgoed

mensenleven meekonden. Tien dolken hadden zij, lange vlijmscherpe
dolken, vervaardigd van botten van de casuaris. Een geoefend
krijger kon er met één stoot een mens mee doden. Versierselen
droegen zij mee voor de mannen van Waine: lange
casuaris-nagels om door de oorlellen te steken; ronde snijtanden
van het wilde zwijn om te dragen bij feestelijke gelegenheden,,
krijgshaftig door het neusbeen gestoken; huiden van de koeskoes;
een geroosterde varkenskop en grillig beschilderde peniskokers.
Ja, de mannen van Epmi en Maisink kwamen niet met lege handen.
Zij hadden behalve de ruilhandel nog een doel, dat belangrijker
was, hoewel zij er zeker pas het laatst mee voor de dag zouden
komen. Zij wilden vriendschapsbanden aanknopen met die
van Waine. Hun eigen kampongs waren door de jarenlange uitwisseling
van vrouwen zó met elkaar vermaagschapt geraakt, dat
er nieuw bloed moest komen. Zij hoopten op de stammen van het
Waine-gebied.
Zwaar beladen trokken zij de oetan in. Alle voortekenen waren
gunstig. De regens hadden opgehouden te vallen en reeds de eerste
dag schoten zij een groot varken. Zij sneden het aan stukken, roosterden
het vlees boven het vuur en pakten de grootste en beste
hompen als geschenken voor die van Waine bij hun barang.
Zij overnachtten in de oetan, vlochten van bladeren een kleine beschutting
en wreven wat droog hout tot een vuurtje. Zij zaten tot
laat rond de vlammen en spraken van hun verwachtingen. Hun
kampongs lagen hoog in de bergen en zij werden minder geteisterd
door de boze geest der malaria-ziekte dan de warmer gelegen
kampongs in het noorden. Er stierven minder kinderen en zij hadden
veel huwbare meisjes. Wel waren zij nimmer grote vrienden
van de Waine- en Punda-Papoea's geweest. Spraken de overleveringen
niet van talrijke, bloedige oorlogen? Maar de laatste
tien jaren was het rustig gebleven; van enig contact in vijandige of
vriendschappelijke zin was geen sprake geweest.
121