Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Jaap stak een sigaret op. „Man, je moest eens weten, hoe ik op
hete kolen heb gezeten. Ik had al maanden geleden de oetan in willen
duiken. Toen jouw bericht kwam, ben ik er direct mee naar de
ouwe gehold. En nu ben ik er dan met twintig polisie's."
Het was donker geworden en de nachtwind, die vanuit het zuiden
over de bergen waaide, was koel. Zij gingen binnen zitten bij een
klein vuurtje. Van Weghen haalde uit zijn barang een petroleumlamp
en stak haar aan. Het zacht-gele licht was voor Evert, die het
al weken met een walmend oliepitje in een jampotje had moeten
stellen, een klein, plezierig wonder.
Zij staken een sigaret op en verzonken in gepeins, waaruit Van
Weghen het eerst ontwaakte. „Heb je verder nog iets ondernomen?"
Evert knikte. „Ik ben naar Punda getrokken, in het zuid-oosten. Ik
hoorde van een der mensen hier, dat de Papoea's daar ruilhandel
met Waine bedrijven. Ik dacht, dat ze misschien te gebruiken zouden
zijn om te bemiddelen."
Jaap knikte goedkeurend. „En?"
Evert vertelde van zijn tocht naar kampong Punda en hoe hij daar
was ontvangen. Het kleine vertrek was vervuld van zijn stem, die
rees en daalde en zich voegde naar de herbeleefde emoties van de
tocht.
Toen hij eindelijk zweeg, keek hij afwachtend naar Van Weghen.
Diens gezicht stond strak en onbewogen. Dwars over zijn voorhoofd
trok een diepe rimpel naar zijn neus. Hij trommelde met zijn
vingers op tafel en siste tussen zijn tanden een gesyncopeerd
melodietje. „Ja!" zei hij eindelijk, hard in de stilte en sprong op.
Hij begon, zijn handen in zijn zakken, door het vertrek te lopen.
Het posthuis kraakte onder zijn zware stappen. „Ja..." zei hij
weer. „Dat was uitstekend werk van je, Evert. Geweldig, dat die
kerels je zo prettig ontvangen hebben. Het bespaart ons een boel
werk, dat kan ik je verzekeren."
188