Untitled - Stichting Papua Erfgoed

De kakatoes vlogen gillend boven de vergaderplaats heen en weer.
Kamponghonden huilden en jankten met lange, jammerende uithalen.
De wind stak op en joeg gierend door de bomen, langs de
hemel trokken pikzwarte wolken, torenend hoog het naderende
onweer. Achter de bergen dreunde de donder...
Zes mannen van Waine werden neergepijld. Zij lagen neer, de
lichamen in een groteske kramp, middenin de sprong gevangen
door de dood. Opengereten buiken met puilende ingewanden, half
weggeschoten schedels, de hersenen klontend op het bloed van de
gescalpeerde hoofdhuid. Zes mannen ...
Toen klonk vanuit de oetan het woedende brullen van de mannen,
die waren uitgestuurd om de verborgen sago op te halen en die nu
door het bos renden om hun stamgenoten te helpen.
Die van Epmi en Maisink hoorden het razende huilen der Waine-
Papoea's snel naderen. Zij staakten het gevecht, bukten zich, grepen
stukken brandend hout en wierpen die in de hutten. Daarna
renden zij de oetan in. Zij zagen niet meer hoe het vuur langs de
gaba-gaba omhoogkroop, hoe dikke, vettige rookwolken over de
vergaderplaats walmden, hoe felle, hoge vlammen opschoten en de
kampong van Waine in lichterlaaie zetten. Zij stormden voort, het
brullen van de razende Waine-mannen als een vreselijke kreet om
wraak in hun oren. Enkelen van hen waren gewond aan armen en
benen. Afgebroken pijlen staken met de weerhaken in het vlees en
het bloed stroomde uit de wonden. Zij voelden geen pijn. Zij
waren bezeten van een wilde vreugde, de oermensen, die eindelijk
zichzelf weergevonden hadden in de satanische wellust van moord
en brandschatting.
Zij liepen de hele nacht door het oerbos. Zij vertraagden hun passen
niet, kenden geen vermoeidheid en vonden in het aardedonker
met hun nachtogen een zekere weg tussen bomen en struiken, over
luchtwortels en rotsen, langs berghellingen en door kolkende kali's.
Het onweer barstte over hen los met ongebreidelde kracht. Bomen
127