Untitled - Stichting Papua Erfgoed

kon Evert diens huis zien schemeren tussen het groen van de
bomen. Iedere dag, tegen het middaguur, liep Evert zijn heuvel af
en klauterde de helling van de missie op. Pater Piet, een goedige
Brabander, afkomstig — zo hij zelf zei — uit de kampong Ulvenhout
bij Breda, noemde Evert's dagelijkse bezoek: „Efkes buurte!"
Zij konden goed met elkaar opschieten. De pater had een gulle,
aanstekelijke lach, die hij om de haverklap door de kampong liet
daveren en hij wist op een humoristische en tegelijk leerzame wijze
van het leven in Wembi te vertellen. Zijn district was groot en
pater Piet was eigenlijk doorlopend op reis van de ene plaats naar
de andere. Hij zei, wat Evert ook al van diverse zendelingen aan
de kust had gehoord: „De oogst is groot, maar de arbeiders willen
niet best komen hier." Hij zei het met stille weemoed en zachte
spijt in zijn stem.
Evert geloofde in het begin, dat pater Piet een afweer tegen zijn
eenzaamheid zou kunnen zijn, maar tot zijn verwondering bleek
hem, dat hij weinig behoefte aan diens gezelschap had. Vanzelfsprekend
was het plezierig iedere middag een uurtje te kletsen
over alles en nog wat: over het nest van een metselbij tegen de
band van een wetboek; over de boter, die nog maar steeds in Nafri
wachtte op het ogenblik, tot het de heren daar zou believen de
barang naar Wembi te pikoelen; over de djongos van de missiestatie,
die met een zware malaria-aanval op bed lag, of over de
korano, die iedere morgen zonder mankeren om een nieuw broekje
kwam zaniken... Maar in wezen was het allemaal zo onbelangrijk.
Het hele gesprek was hij al vergeten, voor hij in het posthuis was
teruggekeerd. Zijn dagen gleden voorbij, ongestoord en met een
diepe vrede vervuld.
— Zo moeten, dacht hij, — kluizenaars en monniken leven.. .
Wanneer hij 's morgens tegen vijven opstond en zich huiverend
onder het koele water stond te mandiën, was de dag nog maar
nauwelijks in het oosten aan de kim verschenen.
54