Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Er was zeker zo'n moment geweest, dat buiten hem om over dingen
besliste, welke hij in de verste verte nooit geambieerd had. Ergens
in zijn verleden was dus iets voorgevallen, waardoor hij nu
aspirant-controleur bij het B.B. van de onderafdeling Hollandia was
geworden en dat, terwijl hij tot voor twee maanden over Nieuw-
Guinea gedacht noch gesproken had. Tenminste niet in de zin van:
„Daar zou ik wel eens heen willen!"
Maar hij zat er. Levensgroot in een prauw en op weg naar kampong
Nafri, van waaruit hij zijn eerste tournee als B.B.-ambtenaar
door de oetan zou ondernemen met als eindpunt kampong Waris.
Een beetje komisch was de situatie wel. Voor zover hij zich herinneren
kon, had Evert Caldenhove zijn leven lang een vergeefse
strijd tegen het avontuur gevoerd. In zijn diepste wezen had hij een
afschuw van alles, wat hevig en emotioneel was, maar hij was er
nimmer in geslaagd zijn leven zo in te richten, dat aan zijn verlangens
naar een rustig, normaal burgermansbestaan tegemoet
werd gekomen. Dat hij geen ridder van de droevige figuur was geworden,
was te danken aan het gemak, waarmee hij zich wist aan
te passen. Hij verbeet zijn angst en zijn afschuw, trad snel en doortastend
op ten einde zich zo spoedig mogelijk te bevrijden van de
situatie, welke hij niet gezocht, laat staan gewenst had. Dit had
hem echter in brede kring de naam bezorgd een man te zijn, die
niet voor één gat te vangen was.
„Evert Caldenhove?" zeiden ze. „O die! Dat is een ijskouwe!"
Zijn uiterlijk weersprak zijn ongewilde faam van Draufganger niet.
Hij was groot en breed van gestalte. Hij had een vierkante, zongebruinde
kop met golvende, donkerblonde haren en scherpe,
grijze ogen. Zijn kin was breed, agressief bijna. Alleen zijn mond
was wat week en vrouwelijk van lijn.
„Die mond heb je van je moeder," placht zijn vader altijd te
zeggen. „De rest heb je van mij." De oude heer Caldenhove was
heel trots op zijn oudste zoon, die zo in alles zijn evenbeeld leek.
9