SLUIS IN VLAANDEREN VERLOREN EN HERWONNEN Studies ...

voetvolk naar het bedreigde Sluis te komen Een paar dagen voordien - na de
ingewonnen informatie van de tijdens de nacht van 9 op 10 juni door kapitein Ridder
gevangengenomen Spaanse soldaten - had de Sluise gouverneur Arent Groenevelt bij
de Raad van State aan de alarmbel getrokken en om hulp gevraagd om te mogen
beschermen sodanighen plaetse van Importantie die geheel onvoorzien was. Zonder
veel omhaal van woorden wees hij in zijn brief van 10 juni aan lord Walsingham, op
de erbarmelijke situatie waarin zijn stad zich bevond. Maar de Raad van State
scheepte zijn dringende bede om levering van manschappen, geld, levensmiddelen en
munitie van zich af. Weliswaar met de belofte dat, mocht de vijand aanvallen, ze in
elk geval versterking en hulp zouden sturen.
Groenevelt kon hen echter niet van een mogelijk beleg overtuigen. In Utrecht dachten
ze immers dat door de heersende hongersnood in de door Spanje bezette gebieden, de
vijand zich geen belegering kon permitteren, Doch Groenevelt verzekerde de
secretaris van de Engelse koningin dat het gebrek aan voedsel in zijn "frontierestad"
groter was dan in het leger van de vijand. De provisie in de stadsmagazijnen en de
voorraden van de burgerbevolking kon slechts 10 à 12 dagen in de behoeften voorzien
145, zodat in eerste instantie overwogen werd alle overbodige inwoners uit de stad te
evacueren.
Ondertussen had William Russell de Vlissingers kunnen overhalen om op 12 juni 60
last koren en een hoeveelheid munitie naar Sluis te sturen. Maar zijn verontwaardiging
aan Walsingham over de lakse houding van de Staten- Generaal stak hij niet onder
stoelen of banken: the Estates are so backward and so careless of those two places
(Oostende en Sluis) as though they did not belong to the United Provinces. Diezelfde
dag echter had de "temporary-governor" van de koningin, lord Buckhurst, aan haar
secretaris bericht, dat de Staten- Generaal bevolen hadden om Sluis van alle
noodwendigheid te voorzien. Daartoe was de artilleriegeneraal Charles de Liévin,
seigneur de Famars, naar Middelburg en Vlissingen gezonden
Rond deze tijd - op zaterdag 13 juni 1587 - arriveerde kapitein Roger Williams uit
Engeland te Oostende, waar Russells ijlbode uit Vlissingen hem opwachtte. Nog in de
loop van die dag vaarde hij met vier ensigns Engelse infanterie samen met de
kapiteins Baskerfield, Hart Udall, Hintley, Scott, Gorge en Vere naar Sluis. Op de
schepen bevonden zich naast de Engelse troepen een 250-tal manschappen - vnl.
musketschutters - van de afdelingen die Russell uit Bergen op Zoom en Vlissingen
naar Oostende gestuurd had. Alles bijeen omtrent 1.000 krijgslieden, allen in een
groen uniform. Zonder veel moeilijkheden kon dit konvooi met de boten uit
Vlissingen vol krijghstuych ende voorraet - in totaal 19 schepen - op zondag 14 juni
rond 10 uur in de morgen de Sluise haven binnenvaren 12. Het slagen van deze
"landingsoperatie" was in hoofdzaak te danken aan het laattijdig arriveren van de
Spaanse artillerie op het eiland Cadzand, zodat de scheepspassage ongehinderd
verliep'''. Na de ontscheping beloofden Williams en zijn mede-officieren aan Arent
Groenevelt dat alles in het werk gesteld werd om nog meerder victualie en hulpe daer
binnen te senden; dat ze zich vroom en wel houden zouden en de stad niet verlaten
maer sekerlyk ontsetten. Maar na enkele dagen had de doorwinterde veteraan
Williams reeds door dat, indien geen bijkomende versterking kwam opdagen, het
weerstaan van een veel machtiger vijand bijna geen kans van slagen had. Nog geen
week later schreef hij zijn koningin: “ .. our ground is great, and our--men not so
many, but wee trust in God and our valeur to defend yt …".
Te Sluis waren slechts 1.600 à 1.700 manschappen beschikbaar om de 2,5 mijl
omwalling met versterkingen en ravelijnen te verdedigen, terwijl het kleine strategisch
33