SLUIS IN VLAANDEREN VERLOREN EN HERWONNEN Studies ...

schieten van de Westpoort. Van daaruit konden dan met grof geschut de posities
achter de defensieve lijn onder vuur genomen worden.
Op 31 juli ving om vijf uur 's morgens vanop de Grote Schans en de Middeldijk het
bombardement op de zuidzijde van de Westpoort aan. Pas twaalf uren later werd tot
de bestorming overgegaan om al de bresse van de kelder der Westpoort te fouseren
(bezetten). Maar door de felle tegenstand dienden de belegeraars zich met schade en
schande terug te trekken.
Na een poging die tijdens de daaropvolgende nacht terug mislukte, besloot Parma op
zaterdag 1 augustus de poort opnieuw te beschieten. Omstreeks het middaguur
slaagden de Spanjaarden er uiteindelijk in zes stukken geschut tussen het puin van het
voorste deel van de Westpoort te installeren, van waaruit zij het ravelijn onder vuur
namen. Deze laatste post van de Sluise linie werd in de loop van de namiddag dwars
doorschoten. Ondertussen was reeds achter de poort, onder dekking van dit
geschutvuur, door pioniers in alle haast begonnen met het delven van loopgraven; een
karwei die enorme hinder ondervond door de vele bomen waarmee het terrein beplant
was. Daarentegen was het mijneren naar de kelder en ondergrondse magazijnen
waarin de belegerden zich verscholen, een veel gevaarlijker zaak. Dagelijks grepen nu
ook de ondergronds schermutselingen plaats, ondanks de vrees van onder ende binnen
door de vaulten ende kelders besprongen te worden.
Als gevolg van de zware verliezen en de demoralisatie van zijn troepen hield de Sluise
gouverneur A. Groenevelt tegen de avond ten huize van kapitein Hame krijgsraad, om
zich te beraden over de noodzaak van een appoinctement. Maar tijdens de
troepenschouwing bleek dat zowel soldaten als burgers bereid waren met henlieden op
de bresse te leven en te sterven, totdat de ontzetters binnen vier of vijf dagen zouden
opdagen.
Vanop het kasteel en de wallen van Sluis zagen de wachten op 2 augustus hoe een 60tal
schepen uit Zeeland in het Sluise Gat voor anker kwamen liggen. Daags nadien
dachten die van Sluys werderom dat de schepen op 't gat liggende souden inkomen,
maer 't was zo niet.
De hereniging van de vloot en de grote mislukking
De inname van het Fort van Blankenberge en de vandaaruit geplande aanval-in-de-rug
op het Spaanse leger waren de gestelde voorwaarden om tegelijkertijd met één of
meerdere brandschepen de Zwinblokkade te forceren. Dit was Leicester met Maurits
en Justinus van Nassau overeengekomen. Maar door de mislukking van de expeditie
was de deblokkering aan Ter Hofstede niet doorgegaan.
Van zodra het Engels eskader zich terug bij de Zeeuws-Hollandse vloot gevoegd had
om Sluis dan maar gezamenlijk vanuit zee te ontzetten, ontstonden nieuwe
moeilijkheden. Deze keer niet zozeer door onenigheid tussen de bevelhebbers
onderling, maar veeleer van de kant van de Staten-Generaal. Toen Leicester een
landing met platboomde schuiten voorstelde, om zijn Engelse soldaten de batterijen op
Cadzand en Sint-Anna te laten uitschakelen, bleken er geen voorhanden te zijn. Het
zou minstens elf of twaalf dagen duren vooraleer deze konden geleverd worden en dan
moest - om ze voor deze operatie in te zetten - nog de machtiging van de Staten-
Generaal verkregen worden! Met deze handelswijze kon Leicester niet om en liet voor
's anderdaags 4 augustus, enkele afgevaardigden uit Middelburg van de Staten-
Generaal én de Raad van State, tor meer uitleg bij zich aan boord ontbieden. Tegen
het verwijt van laksheid, ondank en zelfs schuld indien de stad zou verloren gaan,
lieten ze de Queen's Governor toeschijnen het ontzet van Sluis te willen uitstellen tot
aan de komst van de reytters, waarmee hun strijdmacht zou versterkt worden. Maar
54