SLUIS IN VLAANDEREN VERLOREN EN HERWONNEN Studies ...

7. Nederlands Vloek en zegen en deszelfs uitwerkingen
Twee boetpredikatiën uitgebreid over Psalm 105:5.
Gedaan op de 2 e Januari 1675.
Door Fl. Costerus, te Hoorn
(…)
Was het niet wonderlijk, dat in het jaar 1594, en 1595, wanneer de vijanden in
Groningen en Friesland, bij gelegenheid van een harden winter, over het ijs
verscheidene invallen deden, de Heere onze God tot driemaal toe telkens een
schielijke dooi gaf, zodat zij niet wisten hoe haastig zij (de Spanjaarden) het land uit
zouden komen?
Was het niet een wonderwerk, althans een grote weldaad van de Heere hetgeen
geschiedde in het jaar 1600, in de vermaarde slag (bij Nieuwpoort) in Vlaanderen?
Prins Maurits was in groot gevaar, en met hem den ganse Staat; het leger was in 's
vijands land, en van leeftocht slecht voorzien; indien Albertus de slag nog twee of drie
dagen had uitgesteld, ons leger was door gebrek vergaan. Toen de slag begonnen was,
was de vijand victorieus, zeventien van onze beste compagnieën werden geslagen. De
vijand beelde zich in, dat het aan hun zijde alreeds gewonnen was, zodat de Infante
huisvrouw van Albertus, verlangde te zien hoe Oranje, menende Prins Maurits, zich
zou houden als hij gevangen voor haar zou komen. Anderen voegen er bij, dat ze
besloten had Maurits te sparen om zijn deugd, en Frederik Hendrik zijn broeder om
zijn jeugd. Maar, “die zich aangordt, beroeme zich niet als die zich losmaakt", zeide
eens de Koning Israëls, 1 Kon. 20 : 11. Zo was het ook hier. De Heere gaf dat Prins
Maurits in die verlegenheid steeds zijn verstand en gemoed tegenwoordig had, zijn
volk met grote voorzichtigheid spaarde, en met bijzondere wijsheid af- en aanvoerde.
Hij gaf dat én zon, én wind, én zand de vijanden in de ogen was, zodat ze eindelijk
moesten vluchten, en het veld en de victorie aan ons laten, terwijl het aantal doden
zeer groot was.
De Aards-Hertog was zelfs in gevaar van gevangen genomen te worden; zijn
voornaamste krijgshoofden, heren en edelen, waren of gesneuveld, of gevangen. Dus
werden niet alleen Prins Maurits en Hendrik, maar meteen de ganse Staat uit een van
hun grootste noden verlost. Hetwelk ook de meergenoemde vorst denkelijk erkende,
en daarom op het strand neerknielende, zei: O Heere, wat zijn wij arme zondaars, dat
Gij op heden ons zulk een geluk geeft; U zij de glorie en dank tot in eeuwigheid.
82